Behoeft deze meneer een introductie? Ja en nee. Ja, want de jonge generatie zal na een blik geworpen te hebben op de albumhoes denken: wat is dat voor een ouwe zak? Nee, de ouders van die jonge generatie (en de leeftijdsgenoten) weten dat dit de man is die samen met nog wat andere lui zoals Chick Corea, Herbie Hancock, Jack de Johnette en Joe Zawinul de 70’s voor Miles Davis op verpletterende wijze hebben ingeluid. McLaughlin speelde met de Man With The Horn mee op de baanbrekende albums In A Silent Way, Bitches Brew, Jack Johnson en On The Corner om vervolgens zijn Mahavishnu Orchestra op te richten en samen met tijdgenoten Weather Report en Return To Forever de ultraharde kern van de jazzrock te vormen. Muziek die even veel werd aanbeden als verguisd. Het was slikken of uitkotsen.

Jazzrock was vooral technische moeilijkdoenerij en ging het erom wie de meeste noten achter, door en onder elkaar kon spelen. McLaughlin’s gitaar kende geen enkel geheim voor de meester en dat liet hij maar al te graag horen. Of het nu met Shakti, Santana of andere grootheden was, heet maakte hem tot één van ’s werelds beste gitaristen, vooral voor degenen die zijn gepiel als voorbeeld stelden. McLaughlin was vooral musicians music. En is dat eigenlijk voor de rest van zijn loopbaan blijven gelden. Een invloed op jonge gitaristen op een manier zoals dat ook gold voor Jaco Pastorius, dé 70’s jazzrock fusion bassist.

Na zijn Miles Davis periode heeft McLaughlin stapels albums gemaakt en heeft hij zoals gezegd met jan en alleman samengewerkt. En de muziek die werd gemaakt varieerde van Indiaas georiënteerde muziek tot balletmuziek, waarbij hij zich steeds omringde of samenwerkingen aanging met gelijkgestemde musici. Dat leverde niet altijd even toegankelijke muziek op. Tegelijkertijd bewees McLaughlin keer op keer dat hij zijn status als gitaargoeroe nog steeds wist waar te maken en altijd werkte volgens hetzelfde uitgangspunt: waarom gemakkelijk als het ook moeilijk kan?

Vanaf The Heart Of Things uit 1997 is zijn jazzrock niet echt aan veranderingen onderhevig en maakte hij in deze periode zes albums (later met zijn 4th Dimension band), waarvan Now Here Is de laatste is in een reeks, die duidelijke verwantschap heeft met elkaar. Na The Heart Of Things verschenen nog Thieves & Poets, Industrial Zen, Floating Point en To The One. Op deze albums, die onderling maar weinig van elkaar verschillen razend ingewikkelde en supersonisch klinisch klinkende jazzrock, die soms meer op wiskunde dan op muziek lijkt. Die lijn wordt op Now Here This verder doorgetrokken en bij de eerste tonen van de opener Trancefusion klinkt het allemaal weer als vanouds en vertrouwd in de oren: een lawine aan noten en wordt weer het uiterste van de bandleden gevraagd. Bekende namen als Gary Husband en Etienne M’bappe zijn wederom van de partij en dat betekent dus een uur lang hele vette jazzrockkrachtpatserij, waarbij de luisteraar maar eventjes rust wordt gegund. Maar voor het grootste deel is het racen geblazen.

Riff Raff, Wonderwall, Call & Answer of Take It Or Leave It: nummers die zich kenmerken door razendsnelle gitaarlicks, tegendraadse drumpatronen en heel veel tempowisselingen. Voor degenen die niet familiar zijn met de McLaughlin-muziek, is het raadzaam om de boel op te bouwen. Want een heel album kan dan al snel teveel van het goede zijn. Wie al een paar albums van de meester in de kast heeft staan, kan zonder voorbeluistering Now There This blindelings aanschaffen, want er is geen nieuwe kost op te vinden. Slechts louter wat we al kennen van de inmiddels 70-jarige Brit. En alhoewel hij de pensioengerechtigde leeftijd al ruimschoots bereikt heeft, is aan zijn virtuositeit niet te horen dat deze man al ver is in het leven. En dan met nog zo’n album aankomen, verdient alleen al daarom de classificatie chapeau! John McLaughlin maakt misschien niet de gemakkelijkste en meest toegankelijke muziek, maar kan met deze stijl nog wel even vooruit. Now Here This: een dikke stoot digitale Ritalin