Wat een fijne trompettist is Jean-Paul Estiévenart toch! Met zijn rijke spel weet hij ook op zijn tweede album Behind The Darkness weer optimaal indruk te maken.

Natuurlijk is het gezien zijn geweldige spel niet vreemd dat opkomende jazzhelden als Avishai Cohen, Logan Richardson net zo graag met hem willen samenspelen als jazzlegende Joe Lovano. In België onderhand een grote naam geworden, in Nederland vrijwel onbekend nog, is hij langzaam aan het uitgroeien tot de selecte groep belangrijke wereldwijde jazzmuzikanten. Grenzen vallen gewoonweg weg als je zo goed bent.

Maakte zijn debuut Wanted al grote indruk, op zijn net verschenen tweede album Behind The Darkness, laat hij nog duidelijker horen hoeveel talent hij in zijn donder heeft. Met de uitstekende Sam Gerstmans op contrabas en de immer geweldige Antoine Pierre op drums heeft hij een ideaal trio geformeerd. De grote kwaliteiten van de muzikanten creëert een volmaakt triogeluid waarover Estiévenarts grote kwaliteiten optimaal te horen zijn. Saxofonist Steven Delannoye, ook al zo’n talent, staat het trio ook nog in een track bij.

Behind The Darkness is een mirakel van een album. Technisch uitstekend onderlegd durft Estiévenart zijn spel steeds weer verrassende wendingen te geven. Ongelooflijk hoe gemakkelijk hij van hoog naar laag in vloeiende lijnen over zijn trompet beweegt en wat een geweldige timing laat hij daarbij horen. Het helpt daarbij optimaal dat de sound van het trio puur, bijna rauw, is gehouden. Echt elk geluid is prachtig hoorbaar en verhoogt het luisterplezier optimaal. Het voelt alsof het trio bij jou in de kamer speelt.

De titel van het album verwijst voor Estiévenart naar de herinneringen aan zijn jeugd, die zich grotendeels afspeelde in een mijngebied in Wallonië en aan de moeilijkheden die een mens in zijn leven tegenkomt, met name bij zijn zucht naar perfectie. Dat de nog maar 32-jarige Estiévenart een donkere periode achter de rug heeft mag duidelijk zijn. Gelukkig achter de rug nu is zijn spel er in emoties nog rijker op geworden.

Dat alles binnen de Belgische jazz momenteel extra in de gaten gehouden dient te worden mag duidelijk zijn en dit trio is daar een sprekend voorbeeld van. Behind The Darkness is een geweldig album dat heel veel aandacht verdient. Naast een indrukwekkend spelende Estiévenart zijn het ook Gerstmans en Pierre die hier laten horen tot ‘Europe’s finest’, ach wat ook, tot de wereldtop te behoren. Luister wel, Pierre is nog maar 25 jaar en dan al zo goed?

Maar het is en blijft Estiévenart die hier alle schijnwerpers op hem gericht verdient. Zowel in spel, het talent spat er in echt elke compositie vanaf, als in de composities die hij voor het album schreef. In 13 tracks legt hij niet alleen zijn ziel bloot maar laat hij tevens een weerbarstig talent horen voor het schrijven van ingenieuze, fraai gelaagde stukken die van bijna verstild naar druk en dynamisch gaan.

Het kan niet vaak genoeg gezegd: Behind The Darkness is een ijzersterk album dat het grote talent van Estiévenart fraai blootlegt en daarnaast ook Gerstmans en Pierre in volle glorie neerzet. Dit trio verdient het om op de grote jazzpodia van de wereld het dak er af te spelen. Ongelooflijk dat dit nog niet is gebeurd eigenlijk.