×

Nieuws

24 april 2018

Jazzahead: een overvloed aan muziek en aanverwanten

Geschreven door: Dick Hovenga

Het elk jaar in Bremen gehouden Jazzahead mag met recht de grootste jazzbeurs van Europa genoemd worden. Echt iedereen die maar iets met jazz te maken heeft lijkt er aanwezig te zijn.

Afgelopen weekend was editie 2018 en het was wederom een drukte van jewelste. Niet alleen met labels die iets te verkopen hebben, of managers die hun acts in de zalen en festivals willen hebben spelen maar zeker ook om bands te gaan kijken die de komende periode hun opwachting zullen gaan maken in het circuit.

marcin22

De donderdag was niet alleen gevuld met activiteiten in alle stands in Halle 7 van de net achter het station van Bremen gelegen en gigantisch grote Messe, maar het was ook een door Polen georganiseerde muziekavond. Een keur aan Poolse jazzmuzikanten, van pianist Kamil Piotrowicz met zijn sextet tot aan zangeres Monika Borzym, het Atom String Quartet, saxofonist Kuba Wiecke en trompettist Piotr Damasiewicz gaven het beste wat ze hadden in sets van niet langer dan 30 minuten.

Echt een pitchtijd om jezelf bij boekers in de kijker te spelen. Een trio dat dat eigenlijk niet nodig heeft is het volmaakte Marcin Wasilewski Trio maar ze speelden er toch. Misschien wel omdat zij koplopers zijn binnen het Poolse jazzmuziekveld, of omdat er komende september een live album van ze gaat verschijnen (van de opnamen die gemaakt werden op Jazz Middelheim in 2016). Of omdat ze volgend jaar als trio 25 jaar bestaan. Het optreden werd geteisterd door een slecht zaalgeluid zodat je flink door het geluid heen moest luisteren hoe goed ze zijn. Vreemd eigenlijk dat op zo’n grote beurs het geluid, want niet alleen bij Marcin Wasilewski Trio maar ook bij de rest van de optredens, bar slecht is. Als dan bands maar een half uur krijgen zou je toch iets anders verwachten.

In de zaal van het nabij gelegen Schlachthof (tevens de ideale restaurantplek met buitenrestaurant en terras in de zon) was het veel beter. Alhoewel veel te klein voor het steeds massaal toestromende publiek kwamen de bands veel beter uit de verf. Lekker direct op het publiek bleken de band meer de dynamiek te zoeken.

De vrijdag was zowaar nog overvoller dan de donderdag. Met een volgepakte beursruimte en echt iedereen in afspraken was het een drukte van jewelste. De ideale plek om contacten te leggen of informatie over te brengen bij de stands van zowel platenlabels als afvaardigingen van landen (natuurlijk was er een grote Nederlandse stand, al bleek de Belgische stand vooral toen in de middag een ware bierbar – met lekker koude Vedett en Duvel – werd geopend nog veel populairder…).

Daarnaast waren er vanaf de vroege middaguren al optredens te over op de diverse plekken. Misschien wat te ambitieus ingezet omdat vrijdag ook zo’n typische ontmoetdag is en iedereen tot ieder geval einde van de middag in overleg bleef zitten maar er waren al veel mooie dingen te zien. Nadat het Britse Beats & Pieces Big Band (de band rondom alleskunner Ben Cotrell), het Deense Horse Orchestra en Hermia/Darrifourcq/Ceccaldi al flinke indruk had gemaakt in Schlachthof kwam er een fijn hoogtepunt met de nieuwe band  Lassen, waar de Vlaamse Bram De Looze, dat waanzinnig grote pianotalent dat met elke nieuwe band weer alle aandacht op zich gevestigd weet, in speelt. Lassen, vernoemd naar saxofonist Harald Lassen en die naast De Looze ook nog Stian Anderson (bas) en Tore Flatjord (drums) herbergt, bracht een fijne vrije set met composities die binnenkort op album zullen gaan verschijnen. Het fraaie optreden deed ons verlangen naar dat album.

lassen

Wie ook veel aandacht trok was violist Adam Baldych die in Schlachthof een uitbundig optreden gaf met het Helge Lien Trio. Buitenissige vioolcapriolen met veel passie gebracht die het publiek op de banken kreeg. Zoveel energie en overgave was mooi om zo dichtbij mee te maken. Mooi ook dat festivalorganisatie een groot scherm buiten had neergezet zodat niemand iets hoefde te missen in de net iets te kleine zaal. Maar het was jammer dat juist Pauli Lyytinen Magnetia Orkesteri (met daarin de geweldige Verneri Pohjola op trompet) dan weer in zo’n grote Messehal speelde. Die zouden het juist in Schlachthof zo fijn gevonden hebben. Hun muziek leent zich juist ook voor zo’n kleine zaal met goed geluid. Die eer was nu aan The Kutimangoes de Deense band die zoveel afrobeat in hun sound verwerkt. Het bleek een fijne afsluiting van een drukke vrijdag.