×

Concert

30 maart 2014

Jazz Maastricht 2014

Geschreven door: Wouter Schenk

In het prachtige historische Theater aan het Vrijthof vond op zaterdag 22 maart deel één van het festival Jazz Maastricht plaats. De opening was voor Eric Vloeimans, met zijn project Oliver’s Cinema. Vorig jaar was Vloeimans al met Tuur Florizoone (accordeon) in een volbepakte bovenzaal te zien en te horen tijdens Jazz Maastricht 2013. Voorzitter Jean Haesen haalde het duo met de bekendste Nederlandse jazztrompetist opnieuw naar Maastricht – en nu aangevuld met Jorg Brinkmann op cello en op het hoofdpodium vanwege het grote succes en de kleine capaciteit van de zaal toen. Vloeimans verdient inderdaad het hoofdpodium met dit project. Melancholieke muziek voert het publiek door een muzikaal sprookje. En de drie topmuzikanten halen alles uit hun instrument. Bij zijn introductie verwijst Eric Vloeimans licht ironisch naar de actualiteit van de dag – ‘minder minder minder’ – door de Belg Tuur Florizoone te introduceren als de accordeonist ‘uit Marrakech’ en de Duitser Jurg Brinkmann ‘uit Casablanca’. Bovendien liggen er Arabische tapijtjes op het podium. Het openingsnummer, tegelijk het openingsnummer van het album Olivers’s Cinema past er helemaal bij: Aladdin. De musici hebben er overduidelijk zin in, dat laten ze zien en horen, ook in de humor. ‘Het volgende nummer is geschreven in Gent, dat is een plaats in België’. En ‘Suite, dat is het Franse woord voor Suite’. De muziek is een aaneenschakeling van prachtige, vaak klassiek getinte, melodieën. Soms frivool en dan weer verstild. Het is jazz, world en klassiek tegelijk met oosterse en oriëntaalse invloeden. Eric, Tuur en Jorg dagen elkaar uit en halen alles uit hun instrumenten. Soms hoor je een fluit uit de trompet en Jorg Brinkmann bewijst dat je op een cello, naast cello ook bas en gitaar kunt spelen.

Van geheel andere orde, maar niet minder is de tweede set op het hoofdpodium met het Avishai Cohen trio. Cohen, in 1970 geboren in Israel begon met piano, maar geïnspireerd door Jacco Pastorius schakelde hij over op contrabas en verovert nu de podia over de gehele wereld. Avishai wordt begeleid door twee super muzikanten, de Russische Nital Hershkovits op piano en Israëlische Ofri Nehemya op drums. Het trio is een geoliede machine. Met groovy thema’s en heel veel energie en dynamiek zetten ze een indrukwekkende set neer. Afwisselend speelt Cohen solo’s waarbij hij alles eruit haalt wat het instrument te  bieden heeft. Cohen is het type basspeler dat duidelijk de lead neemt. Geen bassolo, nee solo op bas heet dat. Hij improviseert op de doorgaans zelfs gecomponeerde thema’s. Het trio speelt nummers van Cohen’s laatste album Almah. Ook hier – evenals de vorige set met Vloeimans – oosterse en klassieke invloeden, maar in een veel abstractere jazz context. Maar ook nummer’s van bijvoorbeeld Gentely Disturbed, het album uit 2008, waarin je Cohen hoort als ten voeten uit,  simpele thema’s uitwerkend tot een dynamiek met bovendien prachtige drumsolo’s van Ofri Nehemya. Kortom: top!

Het festival vervolgt in de knusse en volle bovenzaal met de Duits-Afghaanse zangers Simin Tander. Tander wordt begeleid door het trio van Jeroen van Vliet (piano) dat verder bestaat uit Cord Heineking (bas) en Etienne Nillissen (drums). Simin presenteert met dit optreden haar nieuwe en verse CD Where Water Travels Home. Simin Tander is opgegroeid in Keulen. Haar vader is Afghaans en overleden toen Simin 4 jaar oud was. Ze heeft nu pas Afghaans (Pashto) geleerd en zingt ook enkele nummers in deze mooie lyrische taal. Maar niet gemakkelijk aldus Tander. Een iets andere uitspraak kan een woord een geheel andere betekenis geven. Het nummer De Kor Arman is een gezongen gedicht van haar vader waarin heimwee naar huis het thema is. Prachtig begeleid door het trio en originele straat geluiden luisteren het nummer op waardoor je je even in Afghanistan waant. Ze zingt ook in een eigen fantasietaaltje zoals in het nummer Little Song wat Tander voor haar nichtje schreef. ‘Een keer even niet volwassen hoeven te zijn’. En haar nichtje begreep de tekst helemaal. Heel mooi is haar vertolking van het Brel nummer La Chanson Des Vieux Amants. Simin Tander spreekt naast haar moedertaal Duits en Afghaans ook nog perfect Nederlands. Ze heeft haar studie zang afgerond aan het conservatorium in Arnhem. Haar werk is een muzikale mix van prachtige oosterse invloeden, world, traditionele songs in een saus van de verstilde jazz van Jeroen van Vliet. Daar gaan we hopelijk nog veel van horen!

Terwijl Simin nog bezig is speelt op het hoofdpodium multi-instrumentalist Raul Midon. Een publiekslieveling pur sang. Met zijn Stevie Wonder achtige uitstraling, niet alleen doordat hij net zoals Stevie Wonder blind is, maar zijn stijl is er duidelijk door geïnspireerd. De volle zaal geniet van zijn zang en spel op diverse instrumenten.

Het festival, dat op zondag 23 maart nog een klein vervolg kent in het chique theater La Bonbonniere, wordt op zaterdag afgesloten in de kleine bovenzaal door de Zwitserse pianist Colin Vallon die invalt voor de oorspronkelijk geprogrammeerde Graig Taborn (dit jaar wel op North Sea Jazz). Vallon laat indrukwekkend solowerk horen van een abstract niveau. Modern en verstild. Misschien wat weinig toegankelijk, maar een must voor de fijnproevers van de moderne jazz. Vallon kennen we al in een hele andere setting, als pianist van zangeres Elina Duni, geboren in Albanië. Een vergelijking doet zich op. In het publiek zit Jeroen van Vliet die met zijn solo werk Wait de moderne – bijna abstracte – jazz op zoekt, terwijl beide pianisten dus ook een jonge zangeres begeleiden waarbij traditionele volksmuziek wordt vertaald in een context van verstilde improvisatie. Deze vergelijking laat ook zien dat deze versie van Jazz Maastrricht geheel geslaagd is in haar doelstelling, namelijk: het verbinden van stijlen. We zien uit naar wat Jazz Maastricht dit jaar nog verder zal brengen!