De eerste dag op de 18e editie van het kleine en intieme festival Jazz au Broukay was geheel gewijd aan de 10 jaar geleden overleden saxofonist Jacques Pelzer. Pelzer, geboren in 1924 in Luik was een van de internationaal meest bekende saxofonisten uit België. Geïnspireerd door onder andere Benny Carter, Charlie Parker en Lee Konitz voegde zich hij na de tweede wereldoorlog bij de bop-formatie Bopshots waarin pioniers van de Belgische jazz als Bobby Jaspar, Rhene Thomas deel vanuit maakte. Hij speelde met grote namen als Toots Thielemans, Han Bennink, Philip Catherine, Lee Konitz, Stan Getz, Dexter Gordon, Archie Shepp en Chet Baker, met wie hij bevriend was en enkele keren door de VS tourde. In de ’70 jaren verbreedde hij zijn muzikale scope naar de freejazz en fusion en begon hij de formatie Open Sky Unit. Onder de zelfde titel werd in 1974 een album uitgebracht. Later volgde nog Never Let Me Go in 1990 en het laatste album voor zijn dood Salute to the Bandbox. In de formatie speelden ook zijn neef saxofonist Steve Houben, geboren 1950 in Luik en zijn dochter Micheline Pelzer op drums. Beide musici stonden in het programma in de line-up voor Jazz au Broukay, maar helaas moest Micheline Pelzer vanwege haar gezondheid afzeggen.

Het festival in Eben-Emael, net over de (taal-)grens onder de rook van Maastricht, werd geopend met de vertoning van een documantaire over Pelzer met interviews en TV-beelden van concerten. Later op de avond leidde Steve Houben de, voor de hommage aan Pelzer opnieuw in het leven geroepen, formatie Open Sky Unit 2014. Naast Houben bestaat de band uit Jacques Pirotton (gt) Pascal Mohy (pn) Bart Denolf (cb) en in plaats van de aangekondigde Micheline Pelzer Jan de Haas op drums. Daarnaast gastsaxofonist Robert Jeanne. De set bestond uit hoofdzakelijk standards en vertolkingen uit het repertoire van Pelzer. Waaronder nummers van Chat Baker en het zo meeslepende – favoriet van Pelzer en Baker – This is Always, geschreven door het duo Warren/Gordon en ook uitgevoerd door Chet Baker, in een prachtig arrangement. Daarnaast het ook door Baker vertolkte Baby Breeze en het nummer Minority. Het samenspel was stevig, met mooie duo solo’s tussen de lead saxofonist en de andere bandleden. En jong en oud samen, de jonge pianist Pascal Mohy met de ervaren oudere collega’s van de rest van de band.

Eerder speelde trompettist Greg Houben, zoon van Steve Houben, met zijn trio dat bestaat uit Quentin Liégeois(git), Philippe Aerts (bas) en Rick Hollander (drums). Bij Greg Houben, die studeerde aan het conservatorium van Verviers en Maastricht, werd de jazz met de paplepel in gegoten door vader Steve. Zo werd het familiefeestje rondom de tienjarige sterfdatum van (oud-)oom Jacques Pelzer compleet. Een mooi set met standards en eigen werk. Greg Houben liet naast zijn verfijnde trompetspel ook horen dat hij een niet onaardig vocalist is met een Portugese chanson waarbij hij in zijn stem een timbre legde dat deed denken aan de stem van Michel Legrand.

Mooi om te zien dat een piepklein festival als Jazz au Broukay, in een werkelijk sprookjesachtige omgeving aan het riviertje de Jeker, bestaansrecht heeft en een interessant programma neer zet, dat naast het besproken programma op vrijdag 22 augustus, nog de zaterdag had in het teken van de gypsy jazz en zondag drie jonge vocalisten uit de Euregio op het podium bracht. Jammer dat het wel een beetje verregende, waar je overigens in de verwarmde tent geen last van had. Wel bleef het mooie terrasje buiten daardoor leeg. Daar kan de organisatie niets aan doen. Wat dat betreft volgend jaar beter!