De zeer getalenteerde, jonge saxofonist James Brandon Lewis overtuigt volop met zijn tweede album Divine Travels. Een album vol ongepolijste jazz waarop Lewis puur drums en bas als basis heeft om zijn glansrijke spel te laten horen.

Als je drummer Gerald Cleaver en bassist William Parker (de mannen hadden samen met Craig Taborn een trio dat zich Farmers By Nature noemde en speelden ondermeer met John Zorn en Tim Berne) tot je beschikking hebt voor je tweede album, weet je eigenlijk al dat het goed gaat komen en als je dan ook nog eens heel goede basiscomposities hebt geschreven en je met deze mannen aan het repeteren, experimenteren en improviseren slaat kan, het al helemaal niet meer fout gaan. James Brandon Lewis is gezegend met zijn uitmuntende ritmesectie en kan op Divine Travels zijn absolute klasse laten horen. Het album laat drie muzikanten horen die de vrijheid in musiceren nemen en met hun muzikale creativiteit de grenzen opzoeken. Wat wil je als luisteraar nog meer?

De ingetogen albumopener Divine laat een lekker ambitieuze saxofonist horen die dan wel zijn basisgeluid uit de oude jazz haalt (Coltrane, Rollins) maar daar een fijn eigen sound/geluid aan toevoegt. Zijn door gospel en soul doorspekte jazzstijl en zijn fijn ademende manier van spelen komt op de daarop volgende composities nog fijner voor het voetlicht. De stijl op Divine Travels is expressief en open en ligt ergens tussen avant-garde jazz en post-bop in. Juist in die vrije opvatting vinden de muzikanten hun swing en vermogen te excelleren.

Composities als Tradition en Enclosed laten muzikanten horen die optimaal genieten van de muzikale vrijheid en hun individuele klasse optimaal ten toon spreiden. Ook A Gathering Of Souls is briljant met Lewis adembenemende spel over de al net zo fantastisch spelende ritmesectie. Hoogtepunt op het album is Wading Child In The Motherless Water, een slimme samenvoeging van de religieuze traditionals Wade In The Water en Sometimes I Feel Like A Motherless Child, die samen uitgroeien tot iets geheel nieuws en ultiem spannends. Een ultieme ode aan de jazz. Twee composities, The Preacher’s Baptist Beat en Organized Minorities, kennen naast het trio ook het spoken word van de uit Brooklyn afkomstige poëet Thomas Sayers. Hij brengt in combinatie met het trio en dan vooral Lewis lyrische spel een haast spirituele ervaring teweeg.

Divine Travels is een veel consistenter album dan het ook al erg goede, maar wat teveel heen en weer stuiterende, debuut Moments uit 2010. Dat ligt zonder twijfel aan het feit dat Lewis zich na zijn debuut uitgebracht te hebben in het hart van de jazz, New York, vestigde en daar weer even alles uit de kast moest trekken om daar, in het van nieuwe talent overstromende jazzlandschap, weer de juiste nieuwe weg te vinden. De verkregen ervaring brengt hem met Divine Travels naar de allerhoogste regionen van de nieuwe lichting jazz muzikanten.