Niemand anders kan op dit moment Lee Konitz mooier laten klinken dan Bill Frisell en Jakob Bro samen. Hun rijke om elkaar heen vloeiende klanken geven de typische droge klank van Konitz een zangerigheid die zijn weerga niet kent.

Zij nemen de tijd bij het heen laten gaan van de tijd, creëren een zeldzame balans van ontspanning vol spanning doortrokken van een magisch solitude-gevoel. Song en ambient zijn hier volledig in elkaar verstrengeld, roepen een sensatie van berusting en voortdurende homecoming op waar het dierbare en het niets, zelfherkenning en opgaan in de stroom dicht bij elkaar liggen.

Frisell en Bro, allebei gitaristen die uit groepen van de onlangs overleden slagwerker Paul Motian komen, ageren op een zeer speciale wijze met elkaar en maken daarbij het beste in elkaar los. Ze eindigen als drie- eenheid samen met de opmerkelijke bassist Thomas Morgan (eveneens met groepen van Motian verbonden) in het fraaie Smaa Dyr (dat zijn geleedpotige diertjes als kreeften, spinnen enz.). Thomas Morgan, één van de meest gewilde bassisten van dit moment, levert in alle acht stukken een substantiële bijdrage met een breed scala aan innemende ongewone baslijnen en accenten. Time diept het terrein overtuigend uit dat de fraaie voorganger Balladeering (nog met Bros en Frisells nestor Paul Motian erbij) opende. Een trio met een onzichtbaar vijfde paar handen.