Wat een heerlijk volle muziekavond afgelopen dinsdag 3 november in de Amsterdamse Melkweg. Het Belgische STUFF. mocht de avond openen maar daarna was het met progrocktrio Elephant 9 en het vermaarde Jaga Jazzist verder een Noorse aangelegenheid.

Dat het Belgische STUFF. de avond mocht openen klopte helemaal. Helaas om half acht al zodat er nog veel te weinig publiek was. De band speelde echter een spannende en zoals altijd lekker dwarse set. Nog maar enkele maanden geleden vroegen wij ons af op STUFF. de beste band van dit moment was. De band kreeg nu veel te weinig tijd dat te bewijzen helaas. Maar wachten op State X in Den Haag in december dus waar ze op een betere tijd geprogrammeerd staan.

Elephant 9 is een verhaal op zichzelf. Dat de band geweldige muzikanten bevat is al heel snel duidelijk en de sound van de Hammond is dik in orde. Maar de muziek die ze spelen is wel heel erg progrock en dan vooral van het kaliber midden jaren 70. De punk was daar een terechte reactie op. Nu kwam dat gevoel na een aantal songs weer volledig terug. Geen goed teken dus voor ondergetekende.

Jaga Jazzist trok gelijk aan het begin van het optreden flink van leer. De Electronic sounds van de band hebben meer dan ooit de overhand gekregen. Het maakte niet alleen van hun laatste album Starfire een absoluut meesterwerk, ook live zetten ze de lijn genadeloos door. Het maakt hun sound, die met de geweldige muzikanten die de band herbergt, nog rijker en gelaagder. Het moet voor de geluidsman geen gemakkelijke taak zijn om al die instrumenten en electronica goed door de mix te krijgen maar in de Melkweg lukte dat wonderwel.

De band bracht een mooie mix van oud en nieuw werk waarbij het nieuwe album vrijwel geheeld gespeeld werd. Alleen het al voor Starfire op het live album met Britten Sinfonia uitgebrachte Prungen ontbrak. En wat klonken die composities ook live overweldigend. Meesterlijk hoe electronica en ‘echte’ instrumenten een volmaakt geheel vonden. En wat een heerlijke energie en spanning werd er toch steeds opgeroepen. Oudere composities waren opvallend genoeg vooral afkomstig van het vorige studioalbum One-Armed Bandit uit 2010. Geen probleem natuurlijk omdat ook dat een geweldig album is. De super overtuigende titeltrack, Bananfluer Overalt, Touch Of Evil en Book Of Glass kregen al net zulke geweldige uitvoeringen mee.

De spil van de band is natuurlijk de belangrijkste componist Lars Horntvedt die met zijn toetsenspel maar ook op gitaar, sax en (bas) klarinet de onbetwiste leider op het podium is. Zijn broer Martin is op drums de drive binnen de band. Wat een geweldige drummer is hij toch en hoe doeltreffend zijn, zijn ingenieuze klappen en ritmes. Daarnaast is de blazerssectie met zus Line en Erik Johannnessen, een duo waarbij beiden meer dan één blaasinstrument beheersen en bespelen, een prachtig warm extra in het totaalgeluid. Ook de rest van de 8koppige band speelde een energieke set die nog lang zal na blijven dreunen. Als Jaga Jazzist al jazz werd genoemd weten ze met elk album de grenzen wel heel goed op te zoeken. Maar ja, nu al jaren jazz de voedingsbodem is van alle nieuwe muziek die belangwekkend is mag Jaga Jazzist komend jaar op de belangrijke festivals dan ook echt niet ontbreken. Laat deze band eens los op een paar duizend man en de band krijgt eindelijk eens echt die grote waardering die ze al jaren verdienen.