Ivan Paduart & Quentin Dujardin ontmoetten elkaar voor het eerst in 2004. Een jaar later verscheen Vivre, waarop beide muzikanten voor het eerst samen te horen waren. Paduart heeft in de loop der tijden al tientallen albums opgenomen, aan verschillende projecten (o.a. rond Burt Bacharach en Michel Herr) meegewerkt. Gitarist / componist / producer Dujardin ontdekte op jonge leeftijd de Belgische jazzgitarist Philip Catherine, waarna ook hij een muzikale carrière met erg diverse paden (wereld, jazz, klassiek,..) ambieerde. Zo bracht hij in 2014 nog ‘Le Silence Des Saisons’ uit, een pracht van een album dat helaas vrijwel niet door pers en media werd opgepikt. Behoorlijk jammer, want Quentin Dujardin is namelijk een rastalent op gitaar. U moet ons niet geloven, maar misschien wel Toots Thielemans die over Dujardin zei dat hij een revelatie was. Twee toptalenten dus die samen met een fantastische band een heerlijk jazzalbum als Catharsis brengen.

Op het nieuwe Catharsis worden Paduart en Dujardin bijgestaan door topmuzikanten zoals trompettist Bert Joris, bassist Richard Bona, werelddrummer Manu Katché en tenslotte mondharmonicaspeler Olivier Kerr Ourio. Een ensemble dat probleemloos op de internationale jazzscène overeind blijft. En datzelfde geldt ook voor het nagelnieuwe, memorabele album dat van een érg hoog niveau is.

Catharsis bevat negen nieuwe, originele composities die in lengte variëren, maar toch een samenhangend verhaal vertellen. In de liner notes, geschreven door de Amerikaanse pianist / muzikale perfectionist Fred Hersch, staan er veel liefdevolle woorden voor wat dit kwintet op Catharsis aanvangt.

Opener Delivrance koppelt bijvoorbeeld weemoedige Ierse folk aan een Balkanritme en brengt meteen dankzij de interactie van piano, gitaar en trompet een erg warme, huiselijke sfeer, maar breekt gaandeweg erg mooi open.

Dujardin is goed voor een derde van het album met composities als het intiem mooie Retrouvailles (met fraaie accenten op mondharmonica), het uitgepuurde Mark & Farouk (over vriendschap en intermenselijke relaties, zo nemen we aan) en het heerlijke Song For Paco dat na een zware intro het moet hebben van ritme en tempo. Op zich een erg mooie verhouding want het album draait net om een fraai gebalanceerd evenwicht tussen de interactie van gitaar en piano, waarbij met dank aan bassist Richard Bona al eens een kippenvel opwekkende vocal opduikt zoals tijdens de mooie, melancholische titeltrack en elders vooral de mondharmonica van Kerr Ourio het geheel een erg frisse toets geeft.

Het is niet zo moeilijk om betoverd te geraken door de ritmische popdrive van Human Being, een wonderlijke ode aan een verloren Afrikaanse ziel met knappe percussie door Manu Katché of door het vederlichte, wat sierlijk romantische walsje Isabelle. Het beeldrijke Far Ahead wijst dan weer op subtiel gehulde mysterie en uiterst gracieuze melodie en harmonie.

Afsluiten doet dit kwintet met Dreams Ago, waarin er onder meer gespeeld wordt met verschillende gemoedstoestanden en stijlen. Catharsis is erg mooi en warm van klank, vol van emotie. Het album overtuigt, maar mogelijk is de overigens ronduit knappe interactie tussen deze topmuzikanten net iets te hoogdrempelig van aard om een wat jonger jazzpubliek te bereiken.