×

Concert

18 maart 2018

Leuven Jazz 2018

Interessante tweede avond B-Jazz tijdens Leuven Jazz

Geschreven door: Dick Hovenga

Het woord interessant kun je op vele manieren uitleggen. Als in opvallend of uitdagend, als in anders dan verwacht, als in onverwacht teleurstellend en zoveel andere varianten. De tweede reeks finalisten in de B-Jazz competitie was vooral van de tweede en derde categorie, waar de eerste avond een duidelijker positieve toon had.

De tweede avond werd geopend door saxofoniste Kika Sprangers en haar Large Ensemble. En Large was het, er stonden in totaal 11 mensen op het podium waar zelfs een twaalfde verstek had moeten laten gaan door ziekte. Met een vierkoppige blazerssectie en twee zangeressen naast piano, bas, drum, gitaar en Sprangers zelf. Indrukwekkend om te zien.

Gehyped door het Amersfoorts Jazz Festival stonden ze op het podium van de B-Jazz competitie, maar al snel werd mij onduidelijk waarom. Dat Sprangers wat kan staat buiten kijf maar door het grote geluid kwam haar eigen spel maar weinig uit de verf, de aandacht verviel in het grote bandgeluid. Daarnaast waren de composities niet echt spannend om met zo’n grote band te dragen. Noem het traditionele jazz, bij mij kwam de term conservatieve jazz eerder op.

Het meest vervelende, en dat is iets waar het grootste gedeelte van de jonge Nederlandse golf aan jazzmuzikanten aan lijdt, het is allemaal zo degelijk. Zo ziel- en inspiratieloos wordt er gespeeld, zo netjes binnen de lijntjes. Zet er één jonge Vlaamse band naast en Sprangers en haar band worden binnen één compositie volledig weggeblazen. Hoe komt het toch dat veel van de Nederlandse acts klinken alsof ze net van het conservatorium komen? Ze klinken alsof ze nog lang niet klaar zijn om zo’n voordracht van Amersfoort Jazz Festival op te pakken.

Het Italiaanse Dumbo Station was voorgedragen en geselecteerd door de St. Louis College of Music van Rome en was bepaald andere koek. Begonnen als trio die zangers uit andere landen van dienst konden zijn als backingband omdat een tour door Italië anders te duur zou worden, zijn ze onderhand als kwartet een aantal jaren op eigen kracht ook bezig. De band mixt een keur aan stijlen door elkaar, maar is vooral bedreven in jazzrock en de fusie daartussen.

Jammer dat de band denkt dat ze compositorisch juist alles steeds net iets anders moeten doen. Juist als ze een te gekke groove inzetten (Stefano Rossi is een geweldige bassist) wordt deze weer afgebroken voor een ondoorzichtige passage waarin eigenlijk maar bar weinig gebeurt. Die fijne groove wordt eigenlijk dan maar helemaal niet meer terug opgepakt omdat er nog zoveel anders, zogenaamd aparts, in de compositie moet gebeuren. Het laat de aandacht compleet verslappen. Dat de muzikanten potentie hebben staat buiten kijf, maar eerst eens een compositie schrijven die van begin tot einde zijn doel raakt zou heel fijn zijn. Daarnaast helpt het statische karakter van de live performance, de gitarist met de benen over elkaar frontaal op het podium op een stoel, nu ook niet echt. Deze manier van jazz spelen verdient wel wat meer om de dynamiek over te brengen.

Van een geheel andere orde was vanavond het Martin Salemi Trio, een gezelschap uit de jonge Brusselse jazz scene. Met de voortreffelijke Salemi als drijvende kracht mochten zij de avond afsluiten en daarbij ook de B-Jazz competitie ronde 2018. Wat een prachtig pianospeeltalent heeft deze man en wat een rijke diversiteit in klanken en tonen. Met Mike Delaere op contrabas en Toine Cnockaert op drums heeft Salemi een krachtig trio te pakken dat de zware druk die op een nieuw pianotrio ligt om echt te verrassen en boeien, weerstaat.

Het trio opende de avond met het stuk Confidence, wat in de uitleg van Salemi niet op z’n Engels (al leek die uitleg juist verdomd goed te kloppen) maar vooral op z’n Frans, waarin het klein geheim betekent, uitgelegd dient te worden. Wat een pracht van een compositie gelijk. Een compositie die vanavond maar weer eens aangaf hoe je een goede compositie echt indringend op en uitbouwt. De rest van het optreden was al net zo sterk met het weergaloze Regina, natuurlijk naar de grote Braziliaanse zangeres Elis Regina waar Salemi als liefhebber van Braziliaanse muziek dol op is, als hoogtepunt. Dit trio verdient het de wereldwijde podia plat te spelen. Geweldig spel, geweldige composities, geweldig trio.

Daarmee vond de B-Jazz competitie zijn einde. Vandaag (z0ndag 18 maart) wordt bekend gemaakt wie met de eerste prijs naar huis gaat. Wel even een kanttekening aan deze namens jazzmagazine Jazzmozaïek georganiseerde prijs. Wel 4 van de 6 genomineerden voor de prijs hebben reeds eerder een prijs in een andere competitie gewonnen, dat is jammer. Als er dan, zoals eerder gezegd, bijna honderd aanmeldingen zijn lijkt het mij veel fijner juist echt frisse en onverwachte keuzes in bands te maken. En mij ontgaat, zoals reeds eerder vermeld, het belang van het Amersfoort Jazz Festival als leverancier van één van de 6 genomineerden. Is dat festival ineens het middelpunt voor het ontdekken van nieuwe Nederlandse jazz? Daarnaast vraag ik me af of om de voorgedragen compositie (dit jaar The One Step jaar van gitarist /docent Peter Hertmans), een compositie die niemand in het publiek kent, onderdeel moet zijn van de set van een band in de competitie. Het blijkt vaak een spelbreker binnen de korte tijd die de bands krijgen. Laat de bands gewoonweg een eigen set bepalen en daarmee het publiek veroveren. Nu leek elke band te stoeien met de opdrachtcompositie en dat ging in vele gevallen ten koste van de set. Genoeg om over na te denken voor het 40-jarig jubileum van de prijs volgend jaar dunkt mij.

Meer Leuven Jazz 2018: