Een jaarlijks terugkerend fenomeen tijdens Südtirol Jazz Festival Alto Adige is Jazz Labs. Een bijzonder moment waarop muzikanten met allerlei achtergronden en nationaliteiten elkaar ontmoeten en samen nieuwe muziek maken. De organisatie vormt de groepen en dan mag iedereen muzikaal losgaan. Nieuwe muziek, nieuwe vriendschappen.

In Batzen Sudwerk, de donkere zaal onder de brouwerij in Bolzano waar alle muzikanten, jazzfans, journalisten en fotografen elkaar gedurende het festival dagelijks ontmoeten, maken vanavond drie formaties hun opwachting. Zij mogen ongeveer een half uur hun kunsten aan ons vertonen. Wat dat betekent, is dus een verrassing. Voor ons, en voor hen.

We vallen met onze neus in de boter met groep 1: de Italiaanse Filippo Vignato op trombone, de Portugese zangeres Beatriz Nunes die we al eerder hoorden bij Rite of Trio, Anne Quillier uit Frankrijk op de toetsen en de Noorse ons welbekende Paal Nilssen-Love op drums/percussie.

Een intense 20 minuten volgen. Eigenlijk brengt de groep één stuk ten gehore, een soundscape van tekstloze roerselen uit het binnenste. Nunes gaat helemaal op in de muziek en wiegt daarbij met haar hele lichaam heen en weer. Met een lage, hese stem legt ze een veilige basis, terwijl Nilssen allerlei percussiematerialen aanwendt om het geheel kracht bij te zetten. Mij valt ook Anne Quillier erg op; ik heb haar nog niet eerder gezien of gehoord. Zeer geconcentreerd gaat ook zij op in haar spel en maakt daarbij af en toe gebruik van effecten. Het lijkt een ritmische kakofonie, maar vormt toch een geheel. Een goede set die alleen net even te lang duurt en daardoor aan het einde wat aan kracht verliest.

Groep 2: de Italiaanse alleskunner Matteo Bortone op contrabas, Portugese Pedro Branco op gitaar, Lotte Anker uit Denemarken op saxofoon en Franse vocalist Leïla Martial. Wederom een intense set, maar toch geheel anders. Martial weet met zeer hoge, zuivere vocale tonen de saxofoon te benaderen, waardoor een soort samenzang ontstaat. Anker brengt vervolgens wat wrange momentjes aan die erg welkom zijn. Gitarist Branco lijkt een epileptische aanval te hebben en is bijna niet te vangen in beeld; hij staat geen seconde stil en beroert onafgebroken zijn effectpedalen, een soort dans op hete kolen. Ik vind Bortone alleen een beetje wegvallen in het geheel. Het lijkt alsof hij de anderen de ruimte wil gunnen, maar dat is jammer want er mag wel wat meer stevigheid in het ritme worden gebracht. De set lijkt over te zijn wanneer iemand in het publiek zijn neus snuit; Branco barst in lachen uit. Dan volgt er toch nog een korte toegift, een hysterisch stuk waarbij Martial allerlei fluitjes bezigt en Branco compleet losgaat. Een bizarre, hypnotiserende set.

Last but not least: groep 3 met de Italiaanse drummer Jonathan Delazer, Franse Pierre Horckmans op basklarinet, de Portugees João Paulo Esteves da Silva op piano en tenorsaxofonist Julien Pontvianne uit Frankrijk. Wat meteen opvalt is dat zij een veel subtielere improvisatie inzetten, maar evenzo intens, misschien nog wel intenser. De blazers leggen een prachtige deken van geluid neer, waarbij de ogen bijna de gehele set gesloten blijven. Pianist da Silva zet repeterende patronen neer; hij zit een beetje in een hoekje maar krijgt toch mijn volledige aandacht. Alleen drummer Delazer valt een beetje buiten de boot, met zijn stoere incognito uitstraling door zijn zonnebril en nonchalante houding.

Er volgt een klein duetje tussen klarinet en piano. Iedereen lijkt in zichzelf gekeerd. Langzaam wordt het tempo opgevoerd door da Silva. Dan komt ook Delazer erbij, eerst subtiel met zijn brushes, daarna steeds harder. Het lijkt een soort stroomversnelling in een kabbelend beekje, het water glinsterend in de zon, steeds harder botsend tegen de rotsen tot we uiteindelijk aanbelanden bij de waterval. Een prachtig, intiem concert en voor mij het hoogtepunt van de avond.