×

Concert

12 mei 2017

Jazz à Liège 2017

Indrukwekkende Kurt Rosenwinkel op eerste avond Jazz à Liège

Geschreven door: Dick Hovenga

Muzikaal avontuur… het kan ons niet genoeg overkomen. Op de eerste avond van Jazz à Liège (Luik Jazz) overrompelde gitarist Kurt Rosenwinkel met een indrukwekkende set waarin hij met trio flink de diepte in dook in een wereld van geestverruimende gitaarpartijen.

De avond werd echter afgebeten in de kleine zaal (300 max) van het fraaie Theatre de Liège Place DU, in het hartje van de stad, met het trio rondom het grote piano talent David Thomaere. Het trio, met naast Thomaere ook Felix Zurstrassen op bas en de geweldige Antoine Pierre op drums speelde een uitstekende set. Vorig jaar openbaarde Thomaere zijn talent, na jarenlang in het circuit als grote nieuwe naam getipt te zijn, ook op het prima debuutalbum Crossing Lines en vanavond liet hij horen dat zijn talent nog veel groter gegroeid is.

David Thomaere

Piano in afwisseling met keyboards en synths, een bassist die contrabas en elektrische bas afwisselt en een drummer die nimmer voorspelbaar zijn partijen speelt maakt dit trio een zeer aangename. Vooral ook omdat Thomaere ondanks het constant op zoek zijn naar nieuwe muzikale invalshoeken ook in elke compositie een mooi melodische lijn blijft volgen. Het was een fraai optreden dat de mannen hier neerzetten en ze maakten erg duidelijk van internationale klasse te zijn. Verrassend dan ook dat dit trio (nog) niet veel vaker internationaal te zien is.

Een prachtig concert werd daarna in de grote zaal gegeven door gitarist Kurt Rosenwinkel. Hij trad vanavond niet op met de band waarmee hij zijn fraaie laatste album Caipa maakte maar met zijn vermaarde trio Bandit 65 met Tim Motzer op gitaar en Gintas Janusonis op drums. Met twee gitaristen en percussie blijft dit een heerlijk uitdagende belevenis. Geen optreden is hetzelfde en het lijkt altijd weer of de mannen uit pure improvisatie aan de slag zijn.

Met Motzer heeft Rosenwinkel een fraaie chemie waardoor ze met hun dikke pedaalbakken de meest ruimtelijke dan weer scheurende geluiden uit hun gitaar weten te halen. Rosenwinkel, zoals altijd met de microfoon voor zijn mond, die hij puur voor zijn typische gitaargeluid gebruikt, en Motzer die volledig opgaat in zijn alle kanten opwaaiend gitaarspel; het blijft een magnifiek gezicht en een lust voor het oor. Vooral in een theater dat zo mooi en ruim is als dit.

Twee gitaren die met inventief spel, dat niet puur draait om techniek maar veel meer op sfeer en durf, aangevuld met slim gekozen percussie biedt immer een concert dat tot de verbeelding spreekt. Om dit zo vroeg (op de eerste avond van een festival) te programmeren getuigt tevens van durf maar het publiek was fantastisch en liet zich heerlijk overrompelen door de bijzondere klanken vanaf het podium.

Bram de Looze speelde vervolgens in de kleine(re) zaal zijn onderhand vermaarde Piano e Forte pianoconcert. Het concert dat wij reeds op Leuven Jazz in volle glorie zagen (het concert verdient bij uitstek een bijzondere plek op een muzikaal ruim opgezet jazzfestival) kwam ook in deze zaal prima tot zijn recht alhoewel er nu maar een oude vleugel aanwezig was. De composities van Piano e Forte komen in een live-opstelling nog veel harder binnen. België is een rijk muziekland: De Looze is al net zo’n geweldig talent als Thomaere.

Van een geheel andere orde was de band rond trompettist Dave Douglas. De band speelde een drukke set die niet zozeer uitdagend was als recht in je gezicht binnenkwam. Met een niet echt uit de verf komende pianist Fabian Almazon (die in de band van Mark Guiliana of Christian Scott juist altijd zo fantastisch is) en de hyperactieve drummer Rudy Royston was het soms moeilijk om het bandgeluid en de composities goed in zicht te krijgen. De band speelde niet zozeer een gevarieerde als volle set waarbij iedere muzikant een solo gedeelte speelde maar waarbij de andere muzikanten al snel insprongen om er weer vaart aan de composities te geven of zelfs even helemaal los te gaan. Douglas zelf fladderde er met zijn spel tussendoor, nam soms even afstand vanaf de coulissen om er vervolgens vol overheen te gaan. Als eerste avondafsluiter was het concert een flinke pets in het gezicht. Maar het publiek dat zin had in een avond ‘echte jazz’ werd op zijn wenken bediend. Maar waar het begin van de avond zo uitdagend was geweest kwam deze set van Douglas als wel erg ‘standaard jazz’ over.