×

Concert

21 januari 2018

Brussels Jazz Festival 2018

IJzersterke afsluitavond Brussels Jazz 2018

Geschreven door: Dick Hovenga

Het blijft een knappe exercitie om een festival van 10 dagen spannend te houden en zo te programmeren dat er een mooi inzicht over de hedendaagse jazz tot uiting komt. Van oude helden tot nieuwe ontdekkingen, van pure jazz tot aan door elektronica versterkte nieuwe geluiden, van verstild tot aan weerbarstig en luidruchtig. Brussels Jazz vond ook in 2018 weer de exact juiste toon met een divers programma en het publiek stroomde in grote groepen toe. (veel concerten waren op voorhand al uitverkocht of liepen volledig vol op de avond zelf).

In tegenstelling tot de bekende Nederlandse jazzfestivals met hun overvolle programmering (ai we hebben 25 acts maar we kunnen er ook 50 doen op een avond!) hebben de Vlaamse festivals een rust en spreiding waardoor nieuwe acts echt opvallen. De festivals krijgen daardoor veel meer zeggingskracht.

De afsluitavond van Brussels Jazz kende met de jonge trompettist Marquis Hill, afkomstig uit de vibrerende Chicago jazzscene waar zoveel nieuwe talent vandaan komt. Zelf gezegend met een groot talent (hij won niets voor niets de Thelonious Monk International Jazz Trumpet Competition) heeft hij een geweldige band om zich heen verzameld. Zijn Blacktet (mooie verwijzing) heeft met Braxton Cook op sax, Joel Ross op vibrafoon, Jeremiah Hunt op bas en Jonathan Pinson op drums, allemaal jonge muzikanten, een enorme drive en geldingsdrang.

Vanaf de avondopener waarin de band een potje powerjazz speelde waar gelijk de vonken vanaf vlogen (Braxton Cook op de overdrive) speelde de band een set waarin veel variatie zat en waarin niet alleen Hill zich openbaarde als het talent om de komende jaren heel erg in de gaten te gaan houden maar kreeg de rest van de muzikanten ook volop de ruimte om dat te doen. Wat een talent is Joe Ross en wat een geweldenaar is Jeremiah Hunt. En Jonathan Pinsen, die de drumkit in de band verdeelt met Makaya McCraven, heeft een energie en drive (hij schreeuwt de muzikanten kreten toe om zijn enthousiasme over hun spel kracht hij te zetten) waarbij hij de hele band opstuwt.

De band speelde een uitstekende set waarbij veel werk van het album The Way We Play  werd gespeeld al klonken in de nieuwe bandversie (een volledig andere band als op het album) de interpretatie van bijvoorbeeld Maiden Voyage, de absolute jazzklassieker van stadgenoot Herbie Hancock, veel indringender. In de versie van deze band kwam er een volledig nieuwe kracht in de compositie naar boven. Maar het was vooral het eigen werk, fijn divers in sfeer en drive, waarmee de kleine zaal werd plat gespeeld. De band genoot volop, Hill was dankbaar en super gedreven, het publiek genoot met volle teugen. Heel fijne band die maar heel snel weer moet terugkomen!

In de grote Studio 4 zaal was het daarna tijd voor Matthew Herberts Brexit Big Band. Een hilarische muzikale aanklacht tegen de Brexit waarbij componist en podiumaanjager Matthew Herbert een van de meest bizarre politieke ontwikkelingen van de afgelopen decennia in een muzikaal format heeft gegoten.

Zo muzikaal divers als Herbert is georiënteerd, zo divers was de show, want zo mag je dit programma zeker noemen. Waarin hij de vervreemdende, meestal ronduit chaotische, periode vanaf het inroepen van artikel 50 tot aan de tegenwoordige staat van Brexit centraal stelt. Het levert een heerlijk levendig program op waarbij er een lekker satirische toon wordt opgezet, waardoor de hele Brexit eigenlijk alleen nog maar schrijnender wordt.

Zeker niet alleen muziek is in de show verwerkt. Het klapperen van ratels, het doorscheuren van kranten om de politieke misleiding van kranten als The Daily Mail vorm te geven (dat doorscheuren van kranten had Uri Caine voor zijn Agent Orange al overgenomen) tot aan publieksparticipatie (het maken van geluiden en het samplen daarvan) werd in het concert verwerkt en het publiek lachten en smulde.

Matthew Herbert Brexit Big Band is een daadkrachtig, soms ronduit hilarisch, programma waarbij de rol van de fijne zangeres Rahel Debebe-Dessalegne en het vanuit Nederland gekomen grote koor een belangrijke rol hebben. Basis is een erg fijn spelende big band die volledig meegaat in de absurditeit en het enthousiasme van Herbert. De grote zaal uitlopende hoorde we al dansklanken ons tegenmoet komen.  Klanken afkomstig van de draaitafels van DJ Dick A’laise…. en dat betekende dus tapkranen open en dansen!!!

Het was een energieke, fijn verrassende, afsluiting van een zeer geslaagde editie van Brussels Jazz. Later deze week kijken we nog even terug op het festival, nu is alles nog veel te vers. Duidelijk is gelijk al dat we er volgend jaar zeker bij zullen zijn! Brussel Jazz in Flagey willen we echt nooit meer missen.