In hoge mate idiosyncratisch zijn de klankplaatsingen en klankverhoudingen die dit sextet op dit live-album bewerkstelligt. Je weet niet waar ze vandaan komen, waar ze blijven, waar ze heen willen deze verloren klanken. Veel ongrijpbare stiltes onderbroken door abrupt eindigende tussenwerpsels van klanken. Het lijkt alsof ze niets durven om vervolgens zonder remmingen over de top te gaan. Ze lijken op een windscheef gebouw dat wind en weer blijft trotseren. Hoe meer uitgekleed en gesloopt hoe sterker het lijkt te worden. Maar het zijn ook weer geen klanken die lijken op weer en wind door een onttakeld wrak suizen. Dergelijke (beeldende) associaties gaan in dit geval niet echt op. Sterker nog, de klanken hier zijn losgeweekt, ontdaan van dit soort associatieve onderwerping en projectie.

Klanken worden hier ontmergeld, ontklankt, geleegd en moeten door organische gezamenlijkheid van zes musici (Ig Henneman, viola, Ab Baars, tenorsax/klarinet/shakuhachi, Axel Dörner, trompet, Lori Freedman, basklarinet/klarinet Wilbert de Joode, bas en Marilyn Lerner, piano) de weg naar het overvolle oor vinden. Klank door middel van klank ontklanken, als schaduw uit je schaduw stappen. Zout dat achterblijft in de kieren van het gesteente. En af en toe klinken volle koperklanken door maar dan alsof ze van onder een fijn laagje van grijzig water komen.

Het is idiosyncratische muziek die slechts door goed ingespeelde voldoende sensitieve musici te volbrengen is. En dat gebeurde hier daadwerkelijk live in de concertzaal. Voor componiste en ensembleleidster Henneman viel alles zodanig in elkaar dat het zonder ingrepen uitgegeven kon worden.