Dit album onderstreept nog eens dat muziek zich eigenlijk niet in woorden laat vangen. Trompettist Ibrahim Maalouf brengt met zijn band een muzikale ode aan de Egyptische zangeres Oum Khaltoum, een dame die buiten de Arabische gemeenschap in Nederland niet of nauwelijks bekendheid geniet. Dat is en was in Arabische landen wel anders; haar uitvaart in 1975 bracht in Caïro maar liefst 3 miljoen (!) mensen op de been. Een voor Europese begrippen ongekend aantal mensen.

Persoonlijk ben ik niet bekend met het oeuvre van mevrouw Khaltoum, maar dat maakt voor de appreciatie van dit album niets uit. Maalouf heeft wijselijk besloten geen zangeres in te huren, maar een puur instrumentaal eerbetoon te maken voor de diva die hem en veel anderen zo begeesterde. Het is een prachtige hommage geworden waarin jazz en Arabische muziek mooi samenvloeien. Het resultaat is bezwerend, melancholiek en mysterieus, soms intiem en geborgen en dan weer extatisch ontluikend en bij vlagen intrigerend. Een luisterervaring die het best kan worden ondergaan met een koptelefoon in een gerieflijke fauteuil.

Jazz liefhebbers die exotische invloeden kunnen waarderen, mogen dit album niet missen. Voor Maalouf fans is dit album sowieso verplichte kost. Maalouf trompettert dat het een aard heeft, maar wordt nog overtroffen door pianist Frank Woeste die speelt alsof zijn leven ervan af hangt. Hun samenspel is een lust voor het oor.