Soms zijn een paar klanken voldoende om de ziel te bespelen en in verrukking te brengen. Het drietal van pianist Nikolaj Hess (1967), bassist Anders Christensen (1975) en slagwerker Mikkel Hess (1976) doet dat vanaf het eerste moment op onweerstaanbare manier. Met lichte streken openen hun klanken direct het luisterende oor, laten ze een sfeer van loslaten en zachte overgave ontstaan en kunnen ze een staat van diepe verzonkenheid oproepen. De melodie van de opener Jamil komt luchtig uit de ruimte voort, ontvouwt zich wonderschoon, klinkt door en zingt uiteindelijk zichzelf – een document van hogere muzikale orde. Het meesterschap zit hem in de wijze waarop spanning houden en flow, lichtheid en intensiteit, ruimte en melodie met elkaar verweven worden. Jamil, de opener, heeft een Oosterse tint maar draagt ook sporen van het sentiment in Cole Porter’s Every Time We Say Goodbye. De klank van ver weg en van binnenuit vallen bij deze muziek voortdurend samen. Onnavolgbaar hoe deze drie musici via ontmoetende trillingen melodieën eruit spelen en alles geraffineerd toegankelijk én spannend, subtiel en diep houden. Ook de andere stukken zijn doordesemd van een variatie aan idiomen en muzikale dna’s. Zo is er het gospelgetinte Super 8, het Piaf-associaties oproepende Concorde Je T’Aime, het in de modus van El Medioni gaaf deinende Habbibi en het op kinderlied en aftelrijm geënte New&Gone.

De kern van de piano-trio is het laten zingen van de song en de clou was en is nog steeds divers song-materiaal op een boeiende manier bij elkaar te voegen. Natuurlijk kunnen dat ook instrumentale stukken zijn die een sterke songachtige kwaliteit hebben. In dit licht bekeken, mag dit album een aantrekkelijk en superb exemplaar van zijn soort heten.

Hess/AC/Hess is een duurzame eenheid. Alle drie de leden spelen al sinds hun jeugddagen intens met elkaar samen. Nikolaj Hess deelt even als zijn broer Mikkel Hess zijn tijd tussen New York en Kopenhagen. Nikolaj Hess heeft in New York o.a. een trio met Tony Scherr en Kenny Wollesen (Trio, 2013). Nikolaj Hess heeft een langdurige samenwerking met de van oorsprong Nederlandse saxophonist Marc Mommaas uit New York. Beide Hess broers hebben bovendien composities voor grote films en theater geschreven (o.a. Melancholia van Lars von Trier (2011) en Meeres Stille van Juliane Ferzer (2013). 4 van de negen tracks zijn dan ook film-composities. Er is ook een trio van Nikolaj en Mikkel Hess met hun broer Emil Hess, de saxophonist (3xHess – Music For Mum And Dad, 2014 (Gateway)) – een beetje vergelijkbaar met de family-band van de drie Cohens, Anat, Avishai en Yuval, alle drie blazers.

Ook bassist Anders Christensen aka AC is van een buitengewone kategorie. Hij maakt deel uit van het quintet van Tomasz Stanko en was – naast de Deense gitarist Jakob Bro – het enige Europese lid van de grote ensembles van wijlen drummer Paul Motian. Ook had hij een eigen trio met Motian en de Amerikaanse pianist Aaron Parks (Dear Someone, 2009 (Stunt)). Naast grote namen in de jazz speelde hij in twee bekende rockgroepen, Savage Rose en The Raveonettes en hij is tegenwoordig te horen op albums van de bekende Deense electronica-artiest Trentemøller. Hij staat in de lijn van grote Deense bassisten die met Nils-Henning Ørsted Pedersen begon (zie HIER).

AUDIO
Spacelab music

VIDEO
Jamil