Het seizoen komt langzaam op volle gang en beweegt naar culminaties, te beginnen met wat er nog aankomt richting maart. Hier datgene belicht wat iets belooft EN eerder, al langer geleden in Written aan de orde is geweest of elders door mij is besproken. Veel piano (Alexander Hawkins, Wolfert Brederode, Aruan Ortiz), gitaar (Nels Cline, Julian Lage, Kalle Kalima) en twee potente blazers, Avishai Cohen en Thomas de Pourquery. We beginnen met Alexander Hawkins en Nels Cline/Julian Lage (spreek uit /laasj/).

Je kunt je wel afvragen of het soort artikelen als deze nog zinnig zijn. De podia voorzien hun agenda tenslotte inmiddels rijkelijk van mooi klinkende Noord-Amerikaanse quotes en youtube filmpjes en zelfs interviews en dergelijke nemen ze ter hand en voor hun rekening. Het zou dus kunnen betekenen dat bijdragen als deze een soort mosterd na de maaltijd voor de maaltijd worden. Aangezien men door deze ontwikkeling steeds minder leest (?) kan men ook minder vergeten en hoeft men ook niet meer te weten waar iets te vinden is. Typisch twee vliegen in één klap. Dit is dus een soort luxe uitgave. To whom it appeals …

In de Carte Blanche reeks eind deze week de Engelse pianist Alexander Hawkins, inmiddels regelmatige gast in het Bimhuis. Hij volgt op de Carte Blancbe van drummer Hamid Drake waarover op Written in Music uitvoerig is geschreven (lees de rijke oogst van beschouwingen hier en hier alsmede hier … en hier …)
 

27 febr Bimhuis – ALEXANDER HAWKINS carte blanche

Dit was de indruk van schrijver dezes in 2014 toen hij Hawkins voor het eerst zag spelen en intensief meemaakte tijdens het 12 Points Festival op bezoek in het Noord-Zweedse Umeå toen
Culturele Hoofdstad van Europa:

“Pianist Alexander Hawkins opened the last day. He is one of the fastest-rising stars of the UK jazz scene, integrating different realms and traits of jazz history and classical heritage on a new, creative scale. He has developed his very own, highly sophisticated and heterogeneous ways of abstracting from, morphing into and projecting onto historical styles and key works of predecessors, while spontaneously creating his own coherent lines. The resulting music resembled the faintly legible older inscriptions shining through in a palimpsest, or hinted, in a wondrous way, at some strong characteristics of certain predecessors. Hawkins delivered a wonderfully crafted set of great clarity, cohesiveness and rich dynamics, permeated by mainly wonderful Ellingtonia. It was …” (lees verder hier …)

Daarmee was een basis gelegd om zijn muziek ook ingang te laten vinden op de pagina’s van Written In Music (lees hier mijn bespreking van zijn laatste trio album).

Hawkins is een jonge musicus in de beste Engelse traditie van open improvisatie in de lijn van Evan Parker maar ook van Louis Moholo-Moholo alsmede de muziek van Mulato Astatke. Hawkins heeft de historische stijlen en uitheemse bronnen dusdanig geabsorbeerd en verinnerlijkt dat hij er vrij en creatief mee kan werken. Hij is zowel muzikaal als verbaal een bijzonder geestige, geëngageerde en gedreven gesprekspartner. Hij verzamelt een internationale line-up van Amsterdamse musici om zich heen. Het zal blijken welke vonken het multilingual en multicultureel gezelschap eruit kan slaan.

De eerstvolgende Carte Blanche in april is voor de Noord-Amerikaanse gitariste Ava Mendoza. Ava Mendoza heb ik voor het eerst 2009 in Lissabon tijdens het ‘Jazz em Agosto’ festival met het NUBLU Orchestra van Lawrence “Butch” Morris gezien en daarna tijdens het moersfestival in 2014 wat deze indruk bij mij achterliet:

“Ava Mendoza’s heavy rock-oriented Unnatural Ways, with bass guitarist Tim Dahl and drummer Nick Podgurski, manifested itself with its very own seizing dynamics, great contrasts, surprising turns, great climaxing and great broken beats. Mendoza’s shouting and singing—an important integral part of the playing—was timed and articulated well, able to capture the body, mind and imagination. It facilitated getting into the music and being carried by it. A minor, more common flaw: restarting when the music was already beyond its climax. Shorter would have been stronger. All in all, however, a good transition to the rawness and craziness of the final band.”
(lees verder hier …).

 
3 maart Nels Cline/Julian Lage

Op 11 maart zal Julian Lage’s debut trio record, Arclight, bij MackAvenue uitkomen. Het is muziek van uitzonderlijke klasse, helderheid, ritmische intensiteit en in alle verschillende modaliteiten die men te horen krijgt extreem melodieus. Deze muziek is het summum van klassiek elektrisch gitaargeluid. Lage speelt tegelijk stralend, licht en scherp met een meesterlijke frasering en timing en … bij alles honderd percent vrij van cliché. Het is ronduit verbazingwekkend wat zich langs de oren van de luisteraar aandient. Iets wat de swing era oproept, de sfeer van de hardbop en fraseringen uit de klassieke rock era. Het heeft de verdichting, ruimte en centrifugale kracht uitgebeeld in de sankofa vogel die terugkijkend voorwaarts vliegt. Of anders gezegd: ik wist niet dat je dusdanig schitterend en dynamisch achteruit kijkend voorwaarts de toekomst in kunt vliegen. En met het donker vibrerende basgeluid van Scott Colley en de geniale Kenny Wollesen op slagwerk heb je sowieso al een droomcombinatie. Het is haast niet te geloven wat je hoort omdat je het ieder moment geloofd. Uniek , uitzonderlijk!

Nels Cline is eveneens een karakter van format met een lange loopbaan als improvisator getuige zijn groep The Nels Cline Singers of een trio als dat van Nels Cline, Tim Berne en Jim Black. Hij is eveneens lid van de bekende rootsrock band Wilco voortgekomen uit Uncle Tupelo. Cline en Lage, twee guitarerros puur zang zijn al een tijdje als duo bezig en strijken nu in Amsterdam neer.

VIDEO
duo in 2014