Van afrobeat, tot straight jazz, en van kitchpop naar dikke soul, het was er allemaal op de laatste dag van deze editie van North Sea Jazz 2011.

Ook op de zondag was het weer een keuze maken uit veel concerten.

Voor de liefhebbers van filmische pracht begon de middag sterk met Hidden Orchestra. Dit gezelschap zoekt, net als het vermaarde Cinematic Orchestra, een balans tussen spannende grooves en epische, filmische klanken. De 2 drumstellen op het podium leken in eerste instantie de sfeer in de composities weg te duwen maar niets was minder waar. De spanning in het concert werd mooi opgevoerd. Terwijl Lee Konitz in de Hudson een mooi concert gaf, ging in de Nile bijkans het dak er af. De Amerikaanse soulheld Raphael Saadiq had besloten vol gas te gaan en met een gelikte soulrevue overtuigde hij volop (waar hij dat in Paradiso enkele maanden terug ook als glansrijk deed) Met lekker veel werk van zijn laatste (Stone Rollin’) en voorlaatste (The Way I See It) prima albums werd het publiek optimaal ingepakt.

In de open lucht, ook wel de Mississippi geheten, speelden ondertussen de jonge muzikanten die het Nederlandse Jungle By Night kent, een opzwepende set met hun heerlijk ratelende afrobeat. Ze zijn snel een uitstekende festivalband geworden die volgend jaar zo op een nog grotere plek een nog groter publiek optimaal kunnen gaan verrassen. Ook Mavis Staples overtuigde met een mooie set die haar laatste album You Are Not Alone als uitgangspunt had, maar juist ook haar rhythm & blues en gospel roots blootlegde. Wat een geweldige frontvrouw en wat ongelooflijk dat je op haar leeftijd, ze is al in de zeventig nog zo energiek kunt zijn. Dat kun je natuurlijk ook van Tom Jones zeggen, maar die maakte er eigenlijk een NSJ onwaardig pop-optreden van. Zijn grote hit Delilah is natuurlijk geen song die op een jazzfestival thuis hoort. En tja… Kiss van Prince spelen terwijl de meester zelf zo nadrukkelijke de sfeer van deze editie van NSJ bepaald is geen al te slimme actie ook.

In de Hudson gaven trompettisten Dave Douglas en Enrico Rava en bassist Avishai Cohen een zogenaamd Tea For 3 concert. Douglas was duidelijk de leading man in deze set en het was door hem dat het een goed concert werd, al leken de muzikanten soms een beetje ongemakkelijk met zoveel soleerwerk. Terwijl toetsenman Eddie Palmieri in diezelfde Hudson voor een halflege zaal een uitgebalanceerde set speelde trok Snoop Dogg wel heel erg veel publiek. De Nile stond echt volledig vol. Veel van de bezoekers zal de naam Snoop Dogg wel wat zeggen maar het feit dat hij zijn volledige, legendarische debuut zou spelen niet. Nou ja spelen…. er was geen band meegekomen en Snoop rapte over de instrumentals. Het ging dus om de show die op de bühne werd gebracht en de filmpjes die op de schermen werden vertoond, en die waren vermakelijk. De songs die het album kent blijven klassiekers binnen de hiphop maar als je alles zo terughoort ook wel erg tijdgebonden. Als je in de teksten ongeveer alles wat je niet zint overhoop knalt en alle vrouwen bitches noemt wordt een naar het publiek geroepen tekst als ‘How Are All You ladies Doing?’ toch een soort van dissonant. Om het zo maar even te zeggen.

De Nederlandse saxofoniste Tineke Postma liet in de Madeira weer even horen waarom ze internationaal zo goed staat aan geschreven. Gelijk met Short Notes, haar ode aan haar held Wayne Shorter (die in een andere zaal samen met Marcus Miller en Herbie Hancock een ode aan Miles gaf) was duidelijk dat dit een heel goede set zou gaan worden. Veel composities van haar laatste album Dawn Of Light en een aantal nieuwe composities maakten de set compleet. Er werd echt prachtig gespeeld en dit optreden mag zonder twijfel gerekend worden tot het beste wat er deze afsluitdag en de gehele editie van NSJ 2011, te horen was.