De Britse pianist Gary Husband brengt nu A Meeting Of Spirits uit, een solo piano album met minimale percussie. In zekere zin is dit album een herwerking van de gelijknamige plaat die een tiental jaren eerder verscheen en waarop Husband hetzelfde project ondernam. Toch zijn er een aantal verschillen, onder meer inzake tracklist.

Wat vooral opvalt is het vloeiende pianospel van Husband waar eigenlijk niets op aan te merken valt. Het album klinkt dankzij producer Dave Stapleton bijzonder goed. Al is de grote verdienste op dit album de manier waarop Husband eigen werk mixt met dat van McLaughlin. Zelfs in die mate dat er haast geen verschil op te merken is tussen de stukken van Husband en die van McLaughlin. Dat is een énorm compliment voor Husband, want McLaughlin (die recent nog in de aandacht kwam met zijn countryalbum Country For Old Men) is een van de grote jazzgitaristen van deze tijd.

Spirits Opening brengt de luisteraar meteen in de sfeer. Na een aantal lossere pianonoten zijn er plotse, vloeiende bewegingen waarmee Husband lijkt te zeggen : ik ben er helemaal klaar voor. Het is een kort aanloopje naar zijn eigen compositie A Meeting Of Spirits, waarin Husband vurig en intens de piano bespeelt. Tussendoor hoor je hoe hij ook hamerende accenten legt, waarmee hij het percussieve ondersteunt. Het lijkt allemaal zo los ook, zo open. Bijna alsof het Husband geen enkele moeite kost om die zalig vloeiende pianostukken te spelen.

Husband en McLaughlin kennen elkaar al veel langer. Zo speelde Husband een rol op het album Industrial Zen van McLaughlin en maakte hij deel uit van McLaughlins’ begeleidingsband 4th Dimension. Dat er ooit een ode zou komen aan zijn muzikale held, leek dan ook in de sterren geschreven. Eerder interpreteerde Husband al de muziek van Alan Holdsworth, nadien volgde het werk van de grote McLaughlin.

Om het instrumentale karakter van het album wat te doorbreken zijn er enkele passages waarin ook wat vocale samples aanwezig zijn, zoals onder meer tijdens Are You The One?. In de lossere, licht funky feel ontwaar je hoe Husband het origineel (met Tony Williams op drum en Jack Bruce op bas) knap omturnde in een nieuwe compositie. Zo hoor je heel sterk de impact van de in-piano percussie.

Het leuke is dat Husband het geheel verrijkt met korte fragmentarische stukjes zoals It’s Funny of Jazz Jungle, al valt op dit Meeting With The Spirits vooral de samenhang tussen de stukken en het wellustig vloeiende pianospel van Husband op. Als coda is er een epiloogje met vier kortere stukken zoals o.a. Lotus Feet waarin Husband even teruggrijpt naar McLaughlins’ verleden met het roemruchte Shakti.

In zijn geheel is dit een erg goed in het oor liggend piano solo album waarop Husband de invloed van McLauglin verwerkt. Ambitieus, maar vooral uitdagend hetgeen hij met de finale Development And Closing onderstreept.