De in 1955 geboren Amerikaanse pianist/componist Fred Hersch was enige tijd geleden in ons land voor een handvol concerten en een masterclass. Net zoals een genie als Bill Evans gaat hij niet alleen als eenmansorkest zoals op dit soloalbum aan de slag, maar even goed ook in duo, trio of zelfs met een kwintetbezetting. Op zijn tiende album demonstreert hij uiterst kundig dat hij niet alleen als componist, maar ook als uitvoerder een bijzondere stem in de jazzwereld is.

Voor alle fans van Brad Mehldau: Hersch was zijn instructeur. Als Mehldau al enige jaren een jong publiek naar de jazz meetrekt, onder meer door de uitvoering van populaire deuntjes gaande van The Beatles, getroubleerde troubadours als Elliot Smith en Jeff Buckley, tot een punkband als Nirvana, dan is dat mee dankzij wat hij oppikte van een leermeester als Hersch.

Diezelfde losse aanpak hanteert ook Hersch, want op dit soloalbum bewerkt hij met een ontstellend gemak werk van Thelonious Monk (In Walked Bud), maar even goed ook een compositie van Joni Mitchell (Both Sides Now). Al gaat de échte liefde vooral naar een klassieke componist als Schubert, aan wie hij liefdevol een ronduit heerlijke Pastorale opdraagt. Dat mag niet verbazen, want Hersch is geen showman, maar eerder een introverte classicus die helemaal voldoet aan het beeld van een uiterst ijverige, bevlogen en ambitieuze muzikant.

Dat wordt treffend geïllustreerd door het net niet op acht minuten afklokkende Whirl centraal te plaatsen. Het is meer een maalstroom waar je als luisteraar in verdwaalt dan een compositie. Maar het overtuigt. Dit nummer was ook de eerste opname sinds zijn aanslepend gevecht met aids, waarvan de tekenen in 2008 zich steeds dieper en luider begonnen te manifesteren met onder meer een coma tot gevolg.

Maar hij overleefde het. En is sindsdien aan een geweldige heropstart bezig. Fred Hersch blijft dan wel dicht bij de traditionelere jazzpaden, toch getuigt dit soloalbum van zijn liefde voor lyrische songs vol meesterschap en excellentie. En dat hoor je bij uitstek op dit wonderlijke Solo, dat een liveregistratie bevat. In zeven magistrale nummers hoor je Hersch op zijn o zo geliefde piano een levenslustige indruk nalaten. Een beetje het testament van de wederopstanding, zeg maar.

Beginnen doet hij met een fantastische versie van de medley Olha Maria/O Grande Amor, dat hij losjes plukt het uit zijn album Fred Hersch plays Jobim, een album waarop hij aan de haal gaat met het werk van de Braziliaanse jazzmuzikant Antonio Carlos Jobim.

Iets verder: Caravan, een oude jazzstandard uit de dagen van Duke Ellington. Het nummer werd reeds ontelbare keren gespeeld en opgenomen, maar in de handen van Hersch krijgt het een betoverende versie mee.

Hersch graait gretig uit zijn post 2008 catalogus. En dat levert een geweldige plaat op, waarbij de pianocomposities mooi in elkaar overvloeien en zo een prachtig geheel vormen. Vooral naar het einde toe, onder meer met de Monk cover In Walked Bud en een lang uitgerekte versie van Mitchells Both Sides Now, waarmee hij aangeeft dat ook hij beseft dat hij het leven terug vanuit verschillende perspectieven kan beschouwen.