De legende van pianist Fred Hersch is zoveel groter als de meer dan 40 albums die hij over de vele decennia maakte. Met het uitkomen van zijn biografie Good Things Happen Slowly dit najaar heeft Hersch zijn uitzonderlijke leven een plek gegeven. Zijn nieuwe soloalbum {open book} sluit daar naadloos op aan. Het is in alle elementen het album dat zijn leven omsluit.

Hersch groeide als jonge jazzpianist op in de bands van Art Farmer en Joe Henderson in de luidruchtige late jaren zeventig in New York. Zijn faam als uitzonderlijk pianist groeide vervolgens nog sneller gedurende de jaren tachtig toen hij met zijn eigen trio maar ook solo niet alleen de vermaarde jazzclubs aandeed maar ook omdat hij vele jonge jazzpianisten (zoals Brad Mehldau) als pianoleraar onder zijn hoede nam.

Daarnaast is Hersch een uitgesproken persoon. Hij was een van de weinige jazzmuzikanten die duidelijk was over zijn homoseksualiteit en ook over het feit dat hij in de jaren zeventig en tachtig in het vrije New York HIV-positief was geraakt. In 2008 werd hij zo ziek dat hij voor twee maanden in coma lag waarbij hij zijn spierfuncties grotendeels kwijtraakte. Hij herstelde en kwam als pianist, hoe raar het ook klinkt, als herboren terug. Zijn ervaringen verzamelde hij in het indrukwekkende My Coma Dreams dat door theatermaakster Herschel Garfein tot een stuk over het contrast tussen droom en werkelijkheid werd omgebouwd.

Hersch is een van de heel grote muzikanten binnen de jazz. Met zijn pianospel inspireerde hij vele andere heel grote jazzmuzikanten die allen met hem wilden samenwerken. Van Charlie Haden, Stan Getz, Bill Frisell tot aan Toots Thielemans. Zijn legende vormde zich al net zo hard met het componeren van een groots muziekstuk met het vermaarde Leaves of Grass van Walt Whitman als inspiratie, dat hij als opdracht van het Guggenheim Memorial Fellowship in 2003 had ontvangen.

2017 zal het jaar blijken te zijn waarin de legende van Fred Hersch ook voor het grote publiek zichtbaar zal worden. Niet alleen de biografie maar zeker ook zijn nieuwe soloalbum {open book} zullen alle aandacht gaan trekken.

{open book} werd in twee sessies opgenomen in Seoul, in Zuid-Korea en in de JCC Art Center Concert Hall, een hal met een uitzonderlijk goede Hamburg Steinway vleugel. Met het indrukwekkende Through The Forest, dat spontaan aan de piano ontstond nadat hij zich voor de ware rehearsals verslapen had, vond hij, nog in een staat van niet helemaal wakker, de exacte emotie die hij voor het nieuwe soloalbum wilde. Het lange stuk bleek de opmaat voor het album waarvan hij enkele maanden later in dezelfde concertzaal de andere composities opnam.

Laten we maar heel duidelijk zijn: {open book} is een pianoalbum als geen ander. Een album dat alleen gemaakt kon worden door een muzikant die met over de jaren opgebouwde techniek en muzikale virtuositeit op latere leeftijd zijn gedachten en handen de vrije loop laat. Een album waarop de improvisaties zoveel hart, zoveel emoties herbergen dat je er stil van wordt. Een album dat je vanaf de albumopener The Orb via dat imposante Through The Forest naar And So It Goes brengt. Die afsluiter, een improvisatie op de door Billy Joel geschreven song, is zo hartenbrekend mooi, dat je vanzelf naar je speler loopt om het album opnieuw te laten spelen.

{open book} is een album zoals maar heel weinig gemaakt wordt. Een album zo vrij in emoties, zowel van lyrisch als naar dwars en dissonant, dat je er als luisteraar emotioneel helemaal door omver geblazen wordt. Met zijn fabuleuze techniek als basis weet Hersch op {open book} een muzikale wereld te creëren die zo intens en emotioneel is dat hij je de roerige buitenwereld even helemaal laat vergeten. Een album dat zoveel impact op je heeft moet je koesteren als het dierbaarste dat je hebt.