Met een heel vol programma was er vrijdagmiddag en avond veel te zien en te horen op North Sea Jazz. Op veruit de meest speciale dag binnen de programmering van dit jaar was het in de late middag gelijk genieten van de jonge Jarrod Lawson in de altijd fijne Congo. De heerlijk soulfulle klanken komen live nog veel beter uit de verf en Lawson had een erg fijne band bij zich. De opzet met hemzelf achter de vleugel is misschien niet de meest dynamische maar geef de man wat tijd en hij durft echt frontman te zijn en laat het toetsenwerk voor iemand anders en hij wordt vanzelf de grote nieuwe soulster die we hopen in hem te zien.

Iets heel anders gebeurde ondertussen in de Madeira waar Anouar Brahem speelde met zijn Quartet. Een prachtig ingetogen set die vrijwel geheel gewijd was aan zijn prachtige laatste album Souvenance dus met Francois Couturier op piano, Klaus Gesing op klarinet en Bjorn Meyer op drums. Brahem zelf speelde soeverein en maakte de composities nog mooier met echt adembenemend spel. Jammer dat het concert zo vroeg al gepland stond. Hier hadden nog veel meer mensen heel erg van kunnen genieten. De Madeira had trouwens een echt prachtig geluid. Grote complimenten daarvoor.

Verrassend blijft naar welk concert het publiek wil en gaat. Natuurlijk is het fijn om te zien dat een concert als dat van Lizz Wright zo goed bezocht wordt. De zangeres blijft een fenomeen. De jonge, geweldige band die haar begeleidde bracht het beste in haar naar boven. Haar concert bevatte een fijne collectie songs die naast oud werk ook wat erg mooie nieuwe songs lieten horen. Het nieuwe album wordt pas later dit najaar verwacht maar lijkt wederom een prachtige te worden. Dat trompettist Terence Blanchard altijd de beste jonge muzikanten bij zich heeft bewees zijn laatste album Breathless al optimaal. Dat deze band ook live knalt werd vrijdagavond zeer duidelijk. Met de meesterlijke gitarist Charles Altura, toetsenman Fabian Almazan, bassist Donald Ramsey en de meer dan voortreffelijke drummer Oscar Seaton wederom een geweldige band te pakken. Heel snel laten terugkomen dit geweldige Terence Blanchard & The E Collective. En gewoon in Paradiso neerzetten!

Dat Jef Neve alleen maar beter en beter aan het worden is zat er gewoonweg aan te komen. Zijn eerste soloalbum One was een van de hoogtepunten van vorig jaar en zijn eerste optredens met het album (waaronder die heel speciale voor Written) waren pas de opmaat van datgene wat eraan zat te komen zo werd tijdens het optreden in de Madeira al snel duidelijk. De 60 tot 70 optredens die hij sinds de albumpresentatie in Alkmaar deed hebben wel heel duidelijk gemaakt dat Neve steeds vrijer is gaan spelen en nu meer dan ooit zijn eigen muzikale idioom gecreëerd heeft. Meesterlijk om te zien. Dat zijn oude muzikale maatje José James ook steeds meer zelfvertrouwen krijgt om exact datgene te doen wat hij wilt en daardoor een steeds beter zanger aan het worden is werd in de Darling flink duidelijk. Een lekker dwarse set met werk van zowel zijn oudere albums als zijn bewerkingen van de songs van Billie Holiday (het album Yesterday I Had The Blues) vonden een weg in de set. En hij mixte songs van Holiday moeiteloos met songs als Grandma’s Hands en Ain’t No Sunshine van Bill Withers. James is elk jaar een aanwinst voor het festival.

Forq is vooral het nieuwe project van Snarky Puppy’s Michael League. De muziek die de band speelt is minder complex en indrukwekkend dan het werk van die band en lijkt in eerste instantie ook wat minder te beklijven. De geweldige muzikanten maken veel goed maar de wat voorspelbare composities zijn niet echt overtuigend. Dat Forq blijkt wel een absolute crowdpleaser te zijn, wat natuurlijk voor een deel te wijten is aan het podiumuitstraling van League. Dan hadden de Alabama Shakes het in de grote Maas een stuk beter voor elkaar. Dat zangeres/gitariste Brittany Howard een geweldige soulstrot heeft wisten we al maar dat de band echt naar festivalkwaliteit is gestegen nog niet zo zeer. Een geweldig geluid voor vaak maar drie man spelend en een geweldig bij stem zijnde Howard maakten het een gedenkwaardig optreden.

De van tevoren prominent aangekondigde D’Angelo kwam weer eens te laat. Maar zette daarna wel een show neer die soul en funk tot een meesterlijke eenheid samensmeedde. De geweldig spelende band had in D’Angelo, veel meer dan bij zijn terugkomst op de podia zo’n twee jaar terug, de perfecte aangever die exact datgene kreeg waarom hij in zijn beginjaren vermaard werd. Hijzelf lijkt qua stem (en lichaam) weer helemaal terug waar hij ons in Voodoo mee verliet. Prima optreden en een mooie slot van de eerste volle dag.

Terzijde: Ik vraag me trouwens al enkele jaren af wat nu precies de aanwezigheid van de vele onopvallende DJ’s op het Tigris DJ’s On The Roof is. Gevoel voor jazz hebben ze vaak niet en een beetje slap discoklassiekers draaien zoals Gerard Ekdom en FS Green & MC Lentini deden….tja dat kunnen er veel meer en veel beter. Waar is iemand als Gilles Peterson??? Die weet met de juiste jazztracks altijd de juist flow te vinden. Terughalen die man en orde op zaken stellen.

Lees meer over North Sea Jazz 2015:

• Fijn volle eerste dag North Sea Jazz 2015
• Thomas Enhco de grote held van 2de dag North Sea Jazz 2015
• Dawn of Midi! Dawn of Midi!! Dawn of Midi!!!

Foto’s: Richard Sinte Maartensdijk (http://www.rsfotografie.com)