×

Concert

18 november 2018

Fenomeen Tigran Hamasyan verovert ook Jazz Brugge

Geschreven door: Dick Hovenga

Na een heerlijke vrijdag volgde een mooi uitgebalanceerde zaterdag op Jazz Brugge. Reeds om 11 uur stond de Albanese multi-instrumentaliste en zangeres Elina Duni op het program. Met het optreden dat ze in de late ochtend gaf veroverde ze het publiek volledig. Met een hartverwarmende presentatie en die immer geweldige stem brengt ze dan ook wat binnen. Haar gitaar en pianospel is al net zo ongenadig.

Elina Duni

Opvallend dat Duni niet een grotere naam is, dat behoort ze namelijk absoluut te zijn. De emotionele manier waarop ze haar door melancholie doortrokken traditionele Albanese liederen voordraagt kan niemand ongemoeid laten. Na een puur gezongen, indrukwekkende entree zet ze, zichzelf begeleidend op de gitaar en vleugel, een prachtig concert neer. Met de songs van haar solo album Partir zijn het uitgangspunt. Songs die ‘vertrek’ als thema hebben en die met alle emoties ingezet en uitgediept worden.

Taalfenomeen als ze is (ze zingt de songs in 9 talen) vervalt elke taal opvallend genoeg volledig weg en is de klank en emotie waarmee ze zingt datgene dat je hoort en in je ziel sluit. Duni is een waar fenomeen die als zodanig de zalen in de Lage Landen vol zou moeten krijgen. Muziek zo met hart en ziel gespeeld en gezongen is spaarzaam.

Ernst ReijsegerHet avondprogram start in dezelfde verrukkelijke Kamermuziekzaal met het trio Ernst Reijseger, Harmen Fraanje en Mola Sylla. Het repertoire van hun samenwerkingsalbums Down Deep (2013) en Count Till Zen (2015) op plaat al zeer bijzonder, krijgt live een nog mooiere, diepere lading. Het fraai melodische pianospel van Fraanje alleen al in combinatie met de manier waarop Reijseger zijn cello vaak als basgitaar bespeelt is een ware lust om te zien en horen. Sylla brengt daar fraaie traditionele zang, percussie en Senegalese snaren bij die het trio juist daardoor hun specifieke klank en sfeer geven.

Het is mooi emotioneel binnenkomen bij wat deze mannen in die fraai van akoestiek voorziene en volledig uitverkochte Kamermuziekzaal laten horen. Het grote enthousiasme waarmee het trio van applaus voorzien wordt doet het trio naar grote hoogten stijgen. Dat Reijseger een wereldwijd fenomeen is weten we al langer, dat Fraanje langzaam in zijn voetsporen treedt nu ook. Het zijn Nederlandse muzikanten die geen grenzen kennen en muziek als een universele gedachte zien.

De manier waarop Reijseger, Fraanje en Sylla de muzikale sferen van Senegal naar de jazz brengen en daar vleugen klassiek en folk in aanbrengen opent het hart van het publiek en maakt ze deelgenoot van de fraaie muzikale ontdekkingstocht die de mannen op het podium begaan. Hartverwarmend concert.

Omer Avital

Heel wat anders biedt bassist Omer Avital en zijn band in de grote zaal. Avital, vooral hier bekend als bassist binnen de band van trompettist Avishai Cohen, heeft een dikke band meegenomen. Voor het gemak is de band waarmee hij momenteel toert vernoemd naar het laatste album Quantar. Een grote band ook waarmee een imposant geluid wordt neergezet.

Omer Avital en zijn band spelen zoals dat in volksmond wel American jazz genoemd wordt. Gelikte jazz waarin alles klopt. Van arrangementen tot aan de solo’s precies opgebouwd voor een publiek die met het (helaas) alom geldende idee leven dat jazz zo bedoeld is. Alsof er maar weinig evolutie binnen de jazz geweest is vanaf de jaren vijftig en zestig. Jazz gemaakt voor een groot publiek die vooral naar de grote jazzfestivals gaan, vaak niet eens weten wat er in de jazzzalen speelt.

Maar zoals gezegd: alles klopt en er wordt echt goed gespeeld. Zonder twijfel een publieksvermaker. Mij raakt het alleen niet. Het is me te voorzichtig, te uitgedacht, niet avontuurlijk, eigenlijk gewoonweg voorspelbaar. Jazz moet raken en verrassen, daar is het ooit om begonnen.

Tigran Hamasyan

Van een geheel ander niveau is daarna het concert van Tigran Hamasyan. Wat een fenomeen is die man toch. Alleen op het podium brengt hij alle klank en kleur die muziek zo intrigerend kan maken met zijn laatst verschenen prachtalbum The Ancient Observer als uitgangspunt. Achter de vleugel gezeten start hij het concert met zeer fraai uitgesponnen pianostukken van zijn laatste album, waarbij het ritme van zijn spelen een welhaast hiphop-achtige dynamiek creëert. Een imposante ervaring die het hart rechtstreeks in gaat.

Achter de synths gezeten vervolgt hij het concert met elektronische verkenningen en deze zijn al net zo bijzonder te noemen. Ze brengen een diepte en avontuur in zijn set die de spanning flink doet oplopen. De op elektronica gebaseerde klanken vermengt hij dan weer met pianospel en woordloze zang, waardoor de muziek alleen nog maar intrigerender wordt.

Een set opgebouwd met muziek die zijn Armeense achtergrond vermengd met jazz en klassiek aan de ene kant en die elektronische verkenningen aan de andere kant is een combinatie die wonderwel werkt. De uitpuilende zaal is dan ook in opperste verwondering over datgene wat ze horen krijgen. Dit is zo’n muzikale reis die een in muziek geïnteresseerd publiek maar al te graag wil ondergaan. De immense kwaliteiten van de nog maar 31-jarige Tygran zijn dan ook zeer bijzonder. En waar fenomeen die de programmering van Brugge Jazz een nog krachtigere klasse meegeeft.

Jamie Branch

Op Berlin Jazz Fest zagen we een aantal weken geleden trompettiste Jamie Branch, de nieuwe trots van het in Chicago gevestigde en super coole platenlabel International Anthem. Het optreden op het grote podium aldaar kon ons niet geheel bekoren. Gelukkig zijn we er nu achter wat het probleem was: dat podium was gewoon veel te groot.

In de Kamermuziekzaal op Brugge Jazz laten Branch en haar band namelijk precies zien waarom de hype geldend is. Juist in de compacte setting komt alles wat zij en haar band (contrabas, drums, cello) voorstaan, een set spelen waarin avontuur en veel energie de boventoon voeren, optimaal naar voren. De composities van Branch’ album Fly Or Die worden in fascinerend anders gespeelde versies naar een nieuwe wereld gespeeld, het publiek extatisch achterlatend. Noem het de revanche van Jamie Branch en een ongenadig goede.

Meer Brugge Jazz 2018:

Foto’s: Frank Verlinden