×

Recensie

Jazz

05 mei 2017

Fabrizio Graceffa

U-Turn

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Challenge

U-Turn Fabrizio Graceffa Jazz 4 Fabrizio Graceffa – U-Turn Written in Music https://writteninmusic.com

Omringd door de fine fleur van de Belgische jazzscene (grote talenten als o.a. trompettist Jean-Paul Estiévenart, drummer Teun Verbruggen, saxofonist Nicolas Kummert en trombonist Edouard Wallyn) produceert de Belgisch-Italiaanse jazzgitarist Fabrizio Graceffa met U-Turn misschien wel het meest verrassende album in zijn carrière.

Al op erg jonge leeftijd geraakte Graceffa geïntrigeerd door de gitaar. Als hij via zijn leraren de jazz leert kennen besluit hij het er heel plots op te wagen. Na een passage in het Conservatorium, diverse workshops (o.a. bij Pierre Van Dormael, Erwin Vann, Peter Hertmans) en diverse groepen is hij inmiddels een meer dan volwaardige muzikant die zijn plaatsje in de jazzscene heeft veroverd.

De muziek van Graceffa wil vrij zijn, open en niet gehinderd door traditionele paden. Zo merk je dat hij ontzettend veel muziek heeft opgeslorpt en dat ook laat horen. Bijvoorbeeld door de in de zachtere passages voorzichtige gitaarknikjes richting Bill Frisell of Metheny, maar ook klankmeesters als Daniel Lanois, Jim Hall of Kurt Rosenwinkel kunnen op zijn aandacht rekenen. Graceffa is thuis in verschillende werelden (jazz,pop, rock, country, blues, klassiek) en dat is voelbaar. Niet alleen Bach of Coltrane, maar ook moderne geluiden zoals Radiohead of Sigur Ros beïnvloedden zijn werk.

Op U-Turn horen we een modern en uiterst toegankelijk jazzgeluid, waarin iedereen wel wat kan terugvinden. Subtiele jazzy arrangementen, maar ook energieke gitaarriffs. Toch is zijn muziek vooral een groepsgebeuren waarin iedere muzikant elkaar respecteert en in harmonie zijn bijdrage levert aan de zalige grooves. De songs van Graceffa vormen het kader waarin de hele bende muzikanten samen elkaar uitdagen om nog meer van die muzikale magie te vatten. Je voelt zo aan dat de groep zich ontzettend heeft geamuseerd tijdens het maken van dit album, dat zonder enige commerciële druk of wat dan ook tot stand kwam. Hoor hoe het knappe 5.4 zich ontplooit bijvoorbeeld !

Hoewel jazz verreweg het hoofdingrediënt is – hoor bijvoorbeeld hoe de blazers in opener Lupo de aandacht opeisen – mengt Graceffa vanalles in zijn geluid. Zo ergens halfweg horen we hem ijle gitaarlijnen uit zijn instrument halen, waarmee duidelijk is dat er in zijn composities weleens meerdere onverwachte bochten genomen worden. Zo volgt naar het einde nog een knappe gitaarsolo. Iets verderop is er het poëtisch mooie The Old Ship waarin een naar Neil Young verwijzende akoestische countrygitaar de sfeermaker van dienst is.

Het illustreert goed hoe Graceffa & co niet voor een gat te vangen zijn. Veel aandacht trekken de blazers toch wel en met topmuzikanten als onder meer trompettist Estiévenart en saxofonist Kummert in de rangen is dat ook niet zo echt verwonderlijk. Ook de ritmesectie (drums van Teun Verbruggen) is zeer aanwezig.

In de hoesnota’s valt te lezen dat de composities werden geschreven als soundtrack bij enkele hedendaagse cult road movies (Milton’s Dream; Neo bijvoorbeeld uit The Matrix). Zo mengt hij moderne Amerikaanse muziek (blues, folk, country en jazz) met Europese rock. En daarmee lijkt Graceffa het goed samengevat te hebben. U-Turn is een uiterst toegankelijk, gevarieerd en best evenwichtig album, ook voor muziekfans die gewoon graag interessante en vooral steengoede muziek willen ontdekken.



  1. Lupo
  2. The Old Ship
  3. 5.4
  4. Self Control
  5. Before You Go
  6. Trois Fois Rien
  7. Milton's Dream
  8. Neo
  9. Something Is Missing
  10. U-Turn