De Noorse pianist Eyolf Dale, een van de meest prominente Europese jazzmusici, presenteert zijn vierde album Return To Mind. Hij vertrouwt daarbij op een reeds gekende formule, maar weet daarbij toch indruk te maken.

Zo kiest hij als basis voor dezelfde lineup van vertrouwde muzikanten als op voorganger Wolf Valley . Daarmee lijkt hij vooral te willen bevestigen dat die unieke band alleen maar hechter en intenser wordt. Met de titel verwijst Dale naar de oorsprong van creatie: de geest. Daar waar verbeelding ontstaat, de onuitputtelijke bron van dromen en muziek. Dat idee trachtte de Noor te vatten. Daarnaast was het ook de bedoeling om tussen het vele touren en reizen door een album te maken waarbij Dale al zijn ideeën kon uitwerken, samen met een achtkoppige groep bevriende muzikanten.

Opener Midsomer Gardens geeft gelijk al een inkijkje. Heel open en warm van klank, maar tezelfdertijd ook heel erg intiem, sober en efficiënt. Het dominante instrument is Dale’s piano, al valt natuurlijk ook op hoe zijn medemuzikanten (op vibrafoon, trompet, klarinet, sax, en her en der ook streepjes viool..) bijdragen om deze compositie mee in te kleuren. Ook Soaring vertrekt vanuit een eerder dromerig pianomotiefje, dat gaandeweg mee ingekleurd geraakt door zijn medemuzikanten. Al blijft de compositie naar ons aanvoelen net iets teveel hangen in die intiemere kamermuzieksfeer. En dus krijg je als luisteraar sterk het idee dat de muzikanten misschien iets teveel bezig zijn met de uitvoering van complexe(re) partituren, eerder dan dat ze volledig vrijuit gaan en met hart en bezieling zitten spelen. Gaandeweg komt er dan wel net iets meer ruimte voor spannende dynamiek, zoals bijvoorbeeld tijdens The Mayor waarin wat vingervlugge pianolickjes en jazzy improvisaties van Dale opduiken.

Zo kom je bij de titeltrack die in een uiterst rustgevende, misschien zelfs wat melancholische en nostalgische sfeer baadt. Die klinkt met zijn trage pianotoetsen ontzettend mooi, net omwille van de wat plechtstatige feel en de sobere instrumentatie. Niet zelden rekt Dale de composities wat, zoals onder meer tijdens het erg opgewekte, alerte Naurak, al is dat geen bezwaar op een album dat het niet zozeer moet hebben van individuele tracks en eerder gaat voor een allesomvattende, cinematografische vibe en sfeer. Enerzijds hoor je dat Dale als componist en bandleider heel diep in zichzelf graaft, bijvoorbeeld tijdens Taplow. En dus krijg je als geheel een heel warme, intieme plaat die zich bij uitstek kenmerkt door sfeer. Of ook wel: een poëtisch mooie soundtrack bij een lazy sunday.