Bassist Eric Revis is in menig opzicht een zwaargewicht. Hij is vooral een ignoreerder van allerlei grenzen die men her en der trekt of ziet. Daarvan getuigt het rijtje van musici waar hij intensief mee werkte, t.w. Betty Carter, Brian Blade, Kurt Rosenwinkel, Peter Brötzmann, McCoy Tyner, Elvins Jones and Lionel Hampton. Hij maakt deel uit van de group van Branford Marsalis en heeft negen albums met diens groepen opgenomen. Even onbevreesd en met zwaar basgeschut werd hij steeds intensiever op het veld van de vrije improvisatie actief. 2012 maakte hij met zijn 11:11-formatie zijn debuut op het gezaghebbende Clean Feed Label (Parallax) in een droombezetting met Jason Moran, Ken Vandermark en Nasheet Waits.

City of Asylum werd zijn volgende coup op Clean Feed. Trio-bezetting en muziek liegen er niet om. Het zijn de jonge piano-vedette Kris Davis en de oude meester Andrew Cyrille op drums (misschien wel de meeste gewilde onder jongere musici!). De muziek is op drie stukken na, Gallop’s Gallop van Thelonius Monk, Prayer van Keith Jarrett en Question van Revis zelf, allemaal ter plekke uitgevonden. Het openingsstuk Vadim met zijn robuste, heavy bas, de wegglijdende pianoklanken en de subliminale percussieve doordeseming zet onmiskenbaar te toon. Hier is geen sprake van lineaire progressie. Hier werken onafhankelijke krachten bijna als in de natuur op elkaar in en laten fascinerende wisselwerkingen en vormveranderingen ontstaan. In het tweede stuk klinkt dat als golvend zeewater tot aan wegdruppelen toe. Bijzonder hoe de klankexpansies zich opbouwen en weer uit elkaar vallen. Het tricky Monk-stuk valt ideaal in deze bewegingsvorm. De ene keer komt het eronder te voorschijn, dan weer wordt het overdekt en zo schuift het monter heen en weer, gallop’s gallop dus. For Bill Taylor heeft een bijzonder mooie bas-intro gevolgd door een schitterend bijna surrealistisch aandoend samenspel van de drie klankbronnen die langzaam wegebben en de opening maken naar Jarrett’s Prayer. Dat ook Harry Partch nog een rol krijgt toebedeeld, zegt iets over de horizon van Revis. Het geheel eindigt met het meditatieve titelstuk dat met zijn repetitief piccicato-motief op de bas subtiel ondersteund door Cyrilles mallets en puur toveren op de piano associaties met een Japanse tuin oproept.

Revis treedt binnenkort twee keer in het Bimhuis op. Vrijdag, 14 maart, komt hij met wederom een zeer bijzondere bezetting, te weten met altsaxofonist Darius Jones, tenorsaxofonist Bill McHenry en drummer Chad Taylor. Jones is een bijzondere stem – hij doet een beetje aan Arthur Blythe denken – die al lang op de wensenlijst van het Bimhuis staat (voor een kennismaking deze radio-link). Op 16 april, treedt Revis met Trababy op. Tarbaby, dat zijn Oliver Lake (as), Orrin Evans (p) en Nasheet Waits (dr), eveneens een heavy groep die een mooi concert beloofd.

RADIO Concertzender
– Darius Jones

– Kris Davis