Ook de slotdag van Brugge Jazz deed ons muziekhart sneller kloppen. Met Jakob Bro Trio, James Brandon Lewis Trio en Colin Stetson genoeg erg mooie namen alvast om naar uit te kijken.

Over het kunstprogramma dat ook volop de aandacht trok gaan we het nog in een afzonderlijk stuk hebben. Wij bezochten gisteren de verrassende installatie van Wannes Deneer en op de zondagochtend die van Hans Beckers (met de onnavolgbare Teun Verbruggen als gast) en die waren beiden te speciaal om hier terloops te vermelden.

Eigenlijk geldt datzelfde over het eerste echte concert van de zondag, dat van het Jakob Bro Trio. Dat was gewoonweg van zo’n buitenaardse schoonheid dat een aparte recensie genoodzaakt is. We durven zelfs over een legendarisch optreden te spreken. Om de dag muzikaal maar even mee te beginnen dus….

Voor velen was de aanwezigheid van saxofonist James Brandon Lewis een reden om naar het festival te komen. En dat was terecht. Brandon Lewis is een geweldige saxofonist met een directe, natuurlijk toon en een heerlijk losse speelstijl. Al komt die speelstijl eerlijk gezegd wel wat beter uit de verf in zijn samenwerking met drummer Chad Taylor dan met zijn eigen trio. En al helemaal als die ook nog gitarist Anthony Pirog als gast heeft.

Het optreden van vanmiddag was namelijk meer een rock- dan jazz-gig, waar die vermaarde hiphop link ook ver te zoeken was. Het was van dik hout zaagt men planken wat de band liet horen met een drummer die geen ruimte voor stiltes liet en een bassist die met flink volume en druk spel de sound verder dicht plamuurde. Met z’n tweeën dus wel een heel dikke basis neerlegden waarover Pirog nog wel probeerde wat ruimte in zijn spel te stoppen maar onverhoopt ook wat steviger en directer ging spelen. Iets wat Brandon Lewis dus ook maar deed. Daarom kwamen de nuances in zijn spel absoluut minder uit de verf.

Waarom het optreden in eerste instantie wel werkte was omdat het een lekkere dynamiek had en de band flink stevig van leer trok. Maar al snel kreeg het dikke basspel en het maar weinig variërende drumwerk een voorspelbaarheid die tamelijk ongewenst klonk. Brandon Lewis plantte er dan nog wel wat rake solo’s over maar het concert kwam maar niet echt binnen. Pas aan het einde toen het volume en spel even terug naar aarde keerden en Brandon Lewis de ruimte kreeg kwamen er wat emoties los.

Opvallend dat een band die een ruimte binnen komt lopen en stoelen ziet staan zo onverhoopt van leer trekt. Dat doe je normaliter voor een zaal met stand publiek. Met een uitgekiendere set, meer afgemeten op deze zaal, hadden ze veel meer impact gehad. En of ik James Brandon Lewis nog een keer wel zien. Jazeker! Maar dan in een andere setting. Hij heeft de uitstraling en klasse een heel grote te worden.

Ruimte had festivalafsluiter Colin Stetson in de grote Concertzaal genoeg. Iets waar hij zijn dikke ‘one man band’ geluid optimaal in kon loslaten. Voor iemand die Stetson nog nooit live gezien heeft, geef jezelf de mogelijkheid. Stetson live zien is nog meerdere malen fijner dan zijn albums luisteren. Juist omdat hij alleen op het podium staat en een monstersound weet te creëren imponeert hij al. En zijn bescheiden podiumpersoonlijkheid werkt daar optimaal aan bij.

Het concert stond in het teken van zijn indrukwekkende laatste verscheen album All This I Do For Glory, een album waarvoor hij de inspiratie vond in het werk van Aphex Twin en Autechre als in Shepherd Moon van Enya. Nogal uiteenlopende muzikale uiteinden maar als je de muziek hoort snap je hoe dat in zijn hoofd werkt. De composities zijn uitbundig en dik in geluid maar ook breeduit en warm. Overrompelend en indrukwekkende als je ze live hoort en indrukwekkend.

De manier waarop Stetson speelt is een uitputtingsslag, zowel voor hemzelf als het publiek. Maar het is alles waard. Zijn concerten zijn nimmer doorsnee of voorspelbaar. De muziek die hij uit de sax, voor die grote bassax, haalt is buitengewoon rijk aan klanken en medeklanken, met dikke bas- en drumklanken erbij, waarmee hij een sound creëert die vetter is dan menig volledige band teweeg kan brengen.

Met nog twee nieuwe, in het verlengde van zijn laatste album liggende, composities sloot hij het concert en daarmee ook het festival even dik af als waar hij mee was begonnen. Nogmaals: indrukwekkend!!

Foto’s: Tom Leentjes (Colin Stetson)

Meer Brugge Jazz 2018:

• Gedenkwaardige W.E.R.F. avond op Jazz Brugge
• Fenomeen Tigran Hamasyan verovert ook Jazz Brugge
• Erg fijne afsluitende zondag van Brugge Jazz
• Jakob Bro Trio verrijkt Brugge Jazz met legendarisch concert