Saxofonist Parisien, pianist Julien Touéry, bassist Ivan Gélugne en slagwerker Sylvain Darrifourq, allemaal begin dertigers, nog jong niet oud, met wel enige ervaring is aan te nemen. Immers tien jaar bandgeschiedenis.

Het kwartet van Parisien improviseert zich op Wespenhond (op de cover mooi vol met katten) vooraf ontworpen structuren/patronen in. Een kwestie van vindingrijk puzzelen om in open spel van moment-momenten en afgebakende elementen telkens met de nodige humor tot een zinnig en zinnenprikkelend, geestig verhaal te komen. Springerig, vol contrasten en verrassing, draaiend verdraaiend verdraaid. Er is bij dit gezelschap geen sprake van het oprijgen, combineren, verhakstukken van bekende formats. Het zijn allemaal bandeigen creaties, ritmisch stevig, vooruit snellend, meeslepend, grappig en steeds buiten de comfortzones. Twee lange en twee middellange stukken. Wat kun je verwachten bij titels als De Heer Heeft Mijn Tanden gepoetst, Sjokola – Citroen, Wees Gegroet Sierpleister en Kaal en Hoffelijk? Wat valt er van en aan jazz, ooit de verdraaimolen par excellence, in onze tijden nog te draairaaien?

Het openingsstuk De Heer Heeft Mijn Tanden gepoetst heeft een haast liefelijk krioelend begin. Steeds meer wordt tegenwoordig de grand piano als kalimba of harp gebruikt. Ook hier dus. Na verloop van tijd laten de statige donkere tonen in de lagere regio van het toetsenbord zich dan gelden. Al met al spreekt het inderdaad flink tot de verbeelding. Vooral doordat er een doorgaande onderhuidse dreiging in zit. Flinke suspense dus. De band weet de boog lang onder spanning te houden. Als de bas nog de typisch trillende klank van de vroege zwijgend films laat horen, is de stemming perfect. Het wordt dan nog behoorlijk lyrisch voordat de dreiging weer de overhand krijgt. Opvoeren, weg laten ebben, opvoeren voordat definitief de hel losbarst. En bij elke uitbarsting hoort de stilte die zich rond de puinhopen langzaam uitbreidt. Hier ook weer over de nodige lengte en met de nodige spanning vormgegeven. Elke klankkwaliteit strekt zich goed gearticuleerd uit en heeft haar plek in het dramatische geheel. Soms wordt het qua klank iets te vol maar het heeft iets …

Na deze lang uitgestrekte spanningsboog gaat het in vrolijk huppeltamtam aan de sjokola met citroen. Daar kan de pianist na hartenlust op in hameren en Parisien als ruige raaf bij tetteren. Tot plotseling het licht uitvalt en de unheimischkeit door de ruimte giert. Wel met een mengsel van dreigende en zoete klanksels en intrigerend snarengetokkel . Klinkt als een horde heen- en weer snellende makaken.

Wil je een smeuïge golvende groove-tapijt, dan ben je hier aan het verkeerde adres. Voor geestig vertier (in de zin van Vian) langs niet te voorziene stemmingswisselingen vol van ondeugende speelwijzen ben je aan het goede adres. Geen losse gebaren bij deze groep, geen habitus radicale, geen grimmige superspeed overdrive. Verbeelding en alle mogelijke vormen van articulatie gaan hand in hand. Serious fun. Ook in de twee middellange stukken laat de groep niets onbenut. Voorspelbaar niet voorspelbaar!