×

Recensie

Jazz

26 januari 2018

Elliot Galvin

The Influencing Machine

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: Edition Records

The Influencing Machine Elliot Galvin Jazz 3 Elliot Galvin – The Influencing Machine Written in Music https://writteninmusic.com

De getalenteerde Britse toetsenman Elliot Galvin is een man die het experiment niet schuwt. Dwars tegen alle winden in vaart hij zijn eigen muzikale weg. The Influencing Machine, zijn derde solo album en opvolger van het vorig jaar verschenen Punch, is echter een volledig ander verhaal.

Natuurlijk staat Galvin momenteel vooral in de schijnwerpers vanwege zijn bijzondere bijdrage aan Dinosaur, de band waarin, naast Connor Chaplin en drummer Corrie Dick, ook zijn vriendin, trompettist Laura Jurd een voorname rol speelt. Hun prominente Mercury Prize nominatie bracht hun tot een voorname plek binnen de hedendaagse Britse, tegelijk wereldwijde, jazz.

The Influencing Machine is gebaseerd op een verhaal van schrijver Mike Jay’s Account of Tilly Matthews’s Life. Matthew geloofde dat zijn leven werd gecontroleerd door machines en Galvin pakte dat idee op om die visie naar deze tijd te trekken. Muzikaal trekt Galvin, met drummer Corrie Dick (ook Dinosaur) en bassist (gitarist) Tom McCredie een rijk palet aan muzikale kleuren op. De bekende elementen van radio/tv fragmenten verwerkt in composities is een van zijn handelsmerken.

Maar er is iets vreemds met The Influencing Machine aan de hand. Hoewel het basis verhaal idee achter het album iets anders is lijkt het album muzikaal op een ander album. Een beetje veel zelfs. Het spel van het trio klinkt zelfs in opzet als een trio dat al jaren met vurig spel de podia bestormt: Spacebound Apes van het Neil Cowley Trio. (Spacebound Apes is een conceptalbum gebaseerd op het verhaal The City And The Stars van Arthur C. Clarke waarin een mensaap, genoemd Lincoln, de ruimte in wordt gestuurd om zijn angsten tegemoet te treden. Pas als hij zijn angst verloren heeft keert hij terug naar aarde.)

Leg Spacebound Apes en The Influencing Machine naast elkaar en hoor de overeenkomsten. De manier van spelen, lekker stevig tegen rock aanleunend, en ook de rustige composities hebben die ruimtelijke sfeer die Spacebound Apes zo ongrijpbaar en indrukwekkend maakte. Natuurlijk zijn er wel die gedurfde Galvin experimenten die hij lekker doorvoert en de inbrengt van gitaar in sommige tracks, maar hij valt daarna weer terug op die harde manier van aanslaan die door Cowley zo geperfectioneerd is en met zijn trio harder rockt dan welk ander trio dan ook.

Is er dan niemand geweest die de vergelijking in sound en idee hoorde? Kan het me haast niet voorstellen. Dat journalisten van kranten als The Guardian en een online jazzmagazine als All About Jazz in hun vroege recensies niet één keer de naam Cowley noemen zegt mij genoeg. Cowley wordt door de jazzpolitie nooit jazz genoemd. Invloedrijk vond ik Cowley altijd al. Zijn manier van pianospelen, melodische harde aanlag, en tegen rock aanleunende trio opzet, was altijd al erg aanstekelijk. En composities die blijven hangen schreef hij ook altijd al. Met albums als The Face of Mount Molehill (2012), Touch and Flee (2014) en zeker Spacebound Apes (2016) zijn onverbiddelijke klassiekers.

The Influencing Machine is zeker geen slecht album, daar zijn de kwaliteiten van Galvin te groot voor, maar de vergelijking met het meesterlijke Spacebound Apes is gewoonweg te groot en staat een echt vrije en neutrale beluistering voor mij in de weg.

Tracklisting The Influencing Machine:

New Model Army

La Machine

Red and Yellow

Society of Universal Harmony

Planet Ping Pong

Monster Mind

Bikini Island

Bees Dogs and Flies

Boys Club

Fountain Head



  1. New Model Army
  2. La Machine
  3. Red and Yellow
  4. Society of Universal Harmony
  5. Planet Ping Pong
  6. Monster Mind
  7. Bikini Island
  8. Bees Dogs and Flies
  9. Boys Club
  10. Fountain Head