×

Artikel

18 januari 2018

Een bijzonder koppel: Dwight Trible en Matthew Halsall

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Gondwana Records

Met het album Inspirations heeft Manchester’ trompettist Matthew Halsall de uit Los Angeles afkomstige Dwight Trible boven zichzelf uitgetild. Niet eerder kwamen de grootse zangkwaliteiten van Trible zo mooi en prominent voor het voetlicht. Heel veel reden om de mannen te spreken dus. We ontmoetten ze samen in april, vlak voor de repetities voor bijna twee weken optredens door Europa, met Flagey in Brussel als enige Benelux plek daartussenin. We hebben afgesproken in hartje Londen in een koffiebar in Bethnal Green waar Trible, nog maar de dag tevoren in Londen aangekomen, zich – met een jetlag – met verse muntthee, en veel suiker, wakker probeert te houden.

Halsall, zich bewust van de omstandigheid, barst gelijk maar los. ‘Ik kende Dwight al heel lang van zijn albums en hij is een heel groot deel van mijn muzikale leven al een grote inspiratie. We komen allebei uit de hoek in de jazz waarbij zowel John als Alice Coltrane zeer belangrijk waren, de spiritual jazz. Het was voor mij dan ook heel bijzonder om Dwight op een jazzfestival in, voor ons beiden op een heel andere plek van de wereld, namelijk het Zuid-Afrikaanse Johannesburg, tegen te komen nadat we al enige tijd in mailcontact waren. Ik speelde daar met mijn Gondwana Orchestra en Dwight met zijn eigen band en ik vroeg hem spontaan of hij met ons een nummer wilde zingen. Hij zei gelijk ja, gelukkig (lacht) en het werd een heel spannende aangelegenheid waarbij we ons allemaal bewust waren hoeveel potentie er in onze samenwerking zou zitten als we dit vaker zouden gaan doen. Ik nodigde hem uit naar Manchester (Halsalls thuisstad) te komen om daar met elkaar muziek op te gaan nemen’.

matthew22

‘Alles is heel natuurlijk verlopen’, valt Trible bij. ‘Er was geen druk om een album voor een bepaalde tijd af te hebben. Er was gewoon veel spelplezier. We speelden de songs waar we van houden en er was een fijne uitwisseling van muzikale ideeën. Het idee van samen een album maken was er wel maar we keken eerst of we misschien met deze songs een aantal optredens samen zouden kunnen doen. Pas op de laatste dag kregen we echt het idee om een album te maken eigenlijk toen we Dear Lord, de song die ik voor Alice Coltrane schreef op ene compositie van haar man John, speelden. De versie die Matthew en zijn band speelden bracht bij iedereen zoveel emoties teweeg dat we toen echt wisten dat er een album in zat. Maar op dat moment te weinig tijd ook’.

‘We hebben toen enige maanden later in Londen echt albumopnamen gemaakt’, pakt Matthew weer op. ‘Ik heb de oude Manchester opnamen nog wel nageluisterd maar had het idee dat, op basis van die laatste vorige studio dag, er nog veel meer in zat. Dat is gebleken. Ondertussen was de band ook iets veranderd en was Jon Scott achter de drums gekropen. Met Luke Flowers op drums, die maar steeds onderweg lijkt te zijn met of Cinematic Orchestra, The Breath of weer een andere band werd het wel heel moeilijk plannen de afgelopen jaren. Jon is niet alleen een geweldige vervanger maar groeit ook nog steeds heel hard door als muzikant. Ideaal voor de Gondwana Orchestra dus. En in de setting met Dwight als prominent aanwezige een nog idealer drummer. De opnamen verliepen geweldig en nadat Dwight was opgewarmd konden we een plaat maken die ik echt niet had zien aankomen. Natuurlijk hebben we vaker met vocalisten gewerkt maar met Dwight werken is wel even wat heel anders. En hij kwam met heel veel ideeën. Op een song als What The World Needs Now was ik zelf nooit gekomen’.

Trible kan er wel om lachten. ‘Het zal zonder twijfel te maken hebben met het land waar je vandaan komt en de muzikale oorsprong. American Standards, en ik kan veel van het werk van Hal David en Burt Bacharach daar best onder scharen vind ik, behoren gewoonweg tot het culturele Amerikaanse jazz erfgoed. En het blijft een enorme uitdaging daar een nieuwe klap op te geven, er echt een andere song van te maken. Je moet nooit bevreesd zijn een herkenbare song, soms zelfs helemaal doorgecovered, een nieuwe behandeling te geven. Ik voelde dat dit er met Matthew en zijn band inzat. Dat het ons zou lukken songs als What The World maar ook I Love Paris en zelfs Feeling Good een nieuwe sprankeling te geven. Dat is ons gelukt en daar ben ik heel trots op. Sowieso erg dankbaar dat ik dit album heb mogen en kunnen maken’.

dwight-trible

‘Mijn rol was op dit album echt anders’, vertelt Halsall verder. ‘Doordat Dwight je met zijn aanwezige zang zo naar je toe trekt hoefde ik als trompettist alleen maar songs in te vullen. Geen composities te dragen. De rol van Taz (Modi, pianist) was daarin veel duidelijker. Hij zette de muzikale lijnen uit en het moet gezegd en ik weet hoe goed hij is, op Inspirations laat hij zijn allermooiste spel horen. Mijn rol was dus veel meer die van arrangeur en producer, ook best wel eens heel fijn natuurlijk. Al heel snel besloten we dat dit een echt Dwight-album moest gaan worden. Hij verdient alle aandacht die hij eigenlijk nooit echt gekregen heeft’. Trible vult hem aan ‘Eigenlijk voelt het maken van Inspirations als de laatste kans om echt te laten zien wat ik kan. Als de laatste kans om te laten horen waar ik als zanger toe in staat ben. In de tegenwoordige staat van de muziek is het voor zangers als ik gewoonweg veel te moeilijk op te vallen. Dat Matthew me heeft opgepakt, een plaat met me samen heeft gemaakt en deze ook nog eens op zijn eigen Gondwana Records uitbrengt, heeft met zeer ontroerd. Dat het ook nog eens zo’n mooi album is geworden is volledig aan hem en zijn excellente band te danken. Kan niet wachten om weer met ze op het podium te staan’.

Een paar weken later spelen Dwight Trible en Matthew Halsall & The Gondwana Orchestra in het geweldige Flagey in Brussel. Startend met wat ouder Gondwana Orchestra-werk komt de magie binnen als Dwight Trible het podium opkomt en de eerste tonen van What The World Needs Now inzet. Heerlijk hoe hij het publiek gelijk uitdaagt met zijn manier van zingen. Rond de microfoon heen draaiend, soms er even vanaf staand, laat hij met zijn stem de song zo intens tot leven komen dat je emotioneel volledig van je voeten wordt geblazen. Je voelt het publiek ‘waarom hebben we in godsnaam nog nooit van deze geweldige zanger gehoord’ denken. Een gedachte die met eenzaam mooie versies van een volledig platgetrapte songs als Feeling Good en I Love Paris de glans van het origineel in volle glorie worden hersteld, alleen maar sterker worden. Songs als Tryin’ Times en Heaven and Hell waren al net zo indrukwekkend. Met het tranentrekkend mooie Dear Lord, die instrumentale John Coltrane-compositie waarop Trible een diepe tekst schreef, werd het concert glorieus beëindigd. Zo tranentrekkend mooi krijg je je concerten maar heel weinig.