Er was een feestje te vieren in Flagey en dat werd naar hartenlust gedaan op de dinsdag van het festival. Het uit Brussel afkomstige jazzcollectief Mâäk bestaat 20 jaar en dat werd gevierd met champagne en taart. Maar eerst was daar het grote podium waar de band voor een flink gevulde zaal maar weer eens mocht laten horen waar ze toe in staat zijn.

Mâäk vierde het feest niet alleen maar met de bigband MikMâäk zodat er in totaal 17 muzikanten op het podium stonden. Startend met blazers vanaf de balkons werd gelijk een mooie sfeer neergezet waarna de band zich op het podium verzamelde om daar gezamenlijk en in grote muzikale vrijheid het concert te vervolmaken.

De muziek die Mâäk en MikMâäk samen maken heeft een muzikaal dwarse insteek. Op basis van muzikale vrijheid zoeken ze de grenzen op in improvisatie. Het werd een dwarse avond met arrangementen die gemaakt lijken om te schuren, waardoor de ware kracht van de grote band soms wat onzichtbaar blijft. Constant dwars tegen de stroom in wordt uiteindelijk ook wat saai natuurlijk.

Juist op het einde toen er in klinkende arrangementen werd gespeeld werd de kracht van de band mooi zichtbaar en ook de volheid in geluid hoorbaar. Als er dan een dwarse trompetsolo overheen gespeeld wordt komt deze des te daadkrachtiger over.

Hoe taaltechnisch verdeeld Brussel toch ook is werd maar eens duidelijk met de woorden van pianist Fabian Fiorini. Ineens was de tweetaligheid (soms zelfs drietaligheid met het Engels erbij) op het festival weg en was Frans de voertaal, ook dat maakte het een volledig andere avond binnen het jazzfestival. Bijna een avond voor alleen intimi.

Nadat de champagne en taart voorbij was gekomen werd deze avond al net zo muzikaal dwars voortgezet met Five, een band waarin de vermaarde drummer Eric Thielemans, gitarist Jean-Yves Evrard en contrabassist Sebastien Boisseau de ruggengraat vormen en MikMâäk’s Laurent Blondiau (trompet) en Jeroen Van Herzeele (tenorsax) de extra vrije uitlaatklep zijn.

De band begon in een bijna verstilde sfeer. Spannend om dat in een lobby te doen waar iedereen druk pratend het 20-jarig jubileum van Mâäk stond te vieren. Maar de rust was van tijdelijke aard en ook hier trokken ze als vanzelf weer vet van leer in uitdagende, tegelijk schurende klanken. Het volume werd opgevoerd en de band liet vervolgens een interessante set horen waarin een mooie wisselwerking in ingetogen en uitbundig slim werd uitgebouwd in daadkrachtige composities. Het publiek genoot van Five en tevens van elkaars aanwezigheid in een spontane sfeer.

De dinsdagavond van Brussels Jazz was een heel bijzondere. Spannend om muzikanten een avond lang zo uitdagend en dwars (of hoe Leuvense Danny dat altijd averechts noemt…) te horen spelen, en dat naar volle zin van het publiek.

Foto’s: Michel van Rhijn