×

Recensie

Jazz

14 maart 2017

Duo Baars Henneman & Dave Burrell

Trandans

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Wig

Trandans Duo Baars Henneman & Dave Burrell Jazz 4 Duo Baars Henneman & Dave Burrell – Trandans Written in Music https://writteninmusic.com

Muziek is grenzeloos. Dat bewijst het duo Baars Henneman met de voor de gelegenheid uitgenodigde Amerikaanse jazzpianist Dave Burrell op deze concertregistratie ter gelegenheid van het vijfentwintig jaar bestaan van het Wig Records label. Trandans, zo heet deze ronduit fascinerende opname.

Treden aan: de legendarische Ab Baars op tenorsax, klarinet en shakuhachi en Ig Henneman op viool. En dan is er de inbreng van pianist Dave Burrell, die met de grootste namen in de jazzwereld (Pharao Sanders, Archie Shepp, Marion Brown,..) heeft samengewerkt. Ook Baars zélf heeft een muzikaal cv om u tegen te zeggen en valt meteen op dat hij zowel put uit klassieke jazzinvloeden (Sir Duke Ellington, Monk) als uit samenwerkingen met progressievere jazzlui als Ken Vandermark.

In sommige gevallen valt er voor de over muziek schrijvende liefhebber niet gek veel meer te doen dan ademloos de weergaloze muziek die er op dit zilveren schijfje gezet werd trachten op te nemen.

Het trio Baars-Henneman-Burrell stapten die ene avond (September 14 2016) in het Bimhuis op de planken en speelde muziek dat het een lieve lust was. Vrije, improvisatorische muziek die in volle creativiteit bedreven wordt, terend op de heerlijk spontane interactie van dit trio.

Zo is er het slechts schijnbaar dissonante titelnummer Trandans die het album opent. Met hun instrumenten suggereren de muzikanten noten, die slechts met het pianogefriemel van Dave Burrell bijeengehouden wordt. Té moeilijk, zo wordt soms weleens in onze oren gefluisterd als het over improvisatiemuziek gaat. “ze doen maar wat”, zo zegt men dan.

Op het wat kortere Fyllevägen hoor je hoe Baars zich voor het eerst doet opmerken met wat krachtige, ogenschijnlijk losser uit de pols gespeelde frases en een schurend kopergeluid. Al is het vooral de interactie met Burrell, die op de juiste momenten een tegengewicht vormt.

Het trio speelt met stilte en laat stillere passages ook toe, waardoor je als luisteraar geconcentreerder en met meer focus begint te luisteren. En net dat maakt indruk. Baars speelt af en toe ook met de shakuhachi (onder meer op Dis Vid Hulan) en dat geeft, zeker in contrast met de vioolpassages van Ig Henneman een heerlijk verfrissend geluid. En met het stevige, langgerekte Laggarabo sluit het trio een eerste luik af. Vooral de inbreng van Burrell is erg opmerkelijk, gezien hij probleemloos meegaat in de bijzonder straffe improvisaties die Baars en Henneman uit de hoed (in het geval van Baars een strooien variant) halen.

Luisteren naar dit soort albums vereist een zekere ingesteldheid. Vooral dan omdat het gaat om een trio dat dwarse, zich niet naar de conventionele normen passende muziek maakt. Dit trio onderzoekt, luistert en speelt muziek. En dat allemaal om de muziekliefhebber ter wille te zijn. Dat komt erg goed tot uiting tijdens Regn Segel (‘Rain Sail’)en Rassel Runt Brunnen (waarbij onze Noorse vertaalvriend zegt dat het gaat om ‘geklepper rond de put’).

Eigenlijk had dit stukje ‘de kracht van suggestie’ kunnen heten. Want net daarin is dit trio zo ontzettend bedreven in. Het zijn muzikanten die muziek kunnen schilderen. Uit verschillende potjes halen ze wat kleuren, ze mengen en brengen het soms ruw soms erg precies op het doek. Het beste komt de groep letterlijk uit de verf op afsluiter Korsebacken, dat zijn titel meer dan waarmaakt. Applaus is terecht hun deel.



  1. Trandans
  2. Fyllevägen
  3. Dis Vid Hulan
  4. Laggarebo
  5. De Knutiga Aplarna
  6. Regn Segel
  7. Rassel Runt Brunnen
  8. Korsekebacken