Silent Light is het debuut op prachtlabel ECM van de in Buenos Aires geboren gitarist Dominic Miller. Daarmee wéét je meteen dat je kwaliteit in handen hebt. De gitarist werkte al samen met bijzonder grote namen in de muziekwereld zoals Peter Gabriel, Sting, Paul Simon, Placido Domingo en John McLaughlin. Op zijn debuut laat Miller vooral zijn latin roots horen.

Je kan nooit vroeg genoeg met de muziek beginnen, zo blijkt alweer. De tienjarige Miller (zoon van een Amerikaanse vader en een Ierse moeder) groeide op in Racine, Wisconsin waar hij kennis maakte met het wonder dat zes snaren telt. Hij leert na zijn studies in de States en Engeland onder meer Nigel Kennedy en Mike Lindup (Level 42) kennen. Momenteel woont hij in Frankrijk nadat hij onder meer in het zog van World Party en Sting (Soul Cages, Ten Summoner’s Tales) de laatste decennia de halve wereldbol afschuimde. Tussen het touren door ontstond het idee van een nieuw project.

Op het naar de film van de Mexicaanse filmmaker Carlos Reygades vernoemde Silent Light bespeelt Miller ondanks zijn ervaring met rockmuzikanten hoofdzakelijk de akoestische gitaar. Naast gitaar (en bas) hoor je ook subtiele percussie van Miles Bould die een knap tegengewicht vormt voor het erg melodieuze en harmonieuze gitaarspel van Miller.

Als de voormalige sidekick van Sting schreef hij mee aan de song Shape Of My Heart en heeft hij net als zijn werkgever een voorliefde voor erg uiteenlopende muziekjes. Dat bewijst hij ook volop op dit album dat zich door helderheid en puurheid kenmerkt. De band met zijn muzikale compagnon Sting komt tot uitdrukking in de herwerking van Fields Of Gold.

Toen Miller aan de opnames begon liet hij zich inspireren door twee legendarische releases op het ECM label. Meer bepaald Egberto Gismonti’s Solo en Pat Metheny’s Offramp. Na het uittesten van verschillende bezettingen viel de keuze in samenspraak met Manfred Eicher echter op een solo-album. Silent Light zou je kunnen beschouwen als het resultaat van beide albums. Klassiek meets onderhuidse americanagroove, zoiets.

Dankzij de Latijns-amerikaanse invloeden (bv. de percussie in het aan de Braziliaanse gitarist-componist Baden Powell opgedragen Baden) is het album een ode aan Millers’ roots. Toch valt ook op dat zijn muzikale voorkeuren (Quincy Jones, Stevie Wonder, Weather Report, songwriters als Joni Mitchell en Neil Young) op dit album een plaats kregen. Miller is evenmin te beroerd om aan te geven dat ook epische rockbands The Grateful Dead, Led Zeppelin en Pink Floyd hem inspireerden. En ook zijn huidige woonplaats Frankrijk krijgt een rol toegemeten, vooral tijdens het aan chanson (Brel, Legrand, Barbara) verwante Le Pont dat het album afsluit. In de klassieke muziek blijft J.S. Bach een onuitputtelijke bron van inspiratie. En met het folkier, naar Keltenmuziek verwijzende Valium eert hij vaklui als de gitarist Bert Jansch.

Daarnaast leert hij nog altijd bij van zijn (al dan niet muzikale) ontmoetingen, zoals Mark Hollis met wie hij een liefde voor uitgepuurde, tot op het bot gaande muziek deelt. Heel naakt, zuiver en kaal.

Dat klinkt behoorlijk indrukwekkend, doordat hij als geen ander de kunst van het weglaten verstaat. In zijn geval is minder ook écht meer. Zo begint hij aan het album met het veelzeggende, introspectieve What You Didn’t Say dat in zijn eenvoud naar de keel grijpt.

Silent Light is grotendeels live in Oslo opgenomen en dat voel je terugkomen in de muziek (o.a. het heldere, atmosferische Water). Slechts in een enkel geval zoals het wat drukkere Chaos Theory werden overdubs noodzakelijk geacht. Neem ook het sobere, akoestische Urban Waltz, een wondermooi uitgepuurd moment van inspiratie en talent. Verfrissend, zo zou je dit soort album in het midden van allerlei muziekgeweld kunnen omschrijven. Muziek die aan de ribben blijft plakken omdat ze geen woord nodig heeft om de gevoelens te beschrijven die aan de basis van de muziek liggen.

Miller levert met Silent Light een topprestatie. Net zoals Reygadas houdt Miller meer dan ooit van eenvoud, helderheid en duidelijkheid. En zo komt het dat de stilte en de ruimtelijkheid van dit album zeker in combinatie met het genuanceerde en expressieve gitaarspel van Miller behoorlijk indrukwekkend klinkt.