×

Concert

23 mei 2014

Dirty Loops maakt het waar

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

Dirty Loops, “het slechtst bewaarde geheim van Zweden”, stond gisteren in de North Sea Jazz Club: uitverkocht. Deze band is een regelrechte hit op YouTube, heeft net het debuutalbum Loopified uitgebracht en na een succesvolle tour door Japan is nu Europa aan de beurt. Amsterdam beleefde gisterenavond de live-première van Nederland.

Waarom is Dirty Loops zo snel zo ontzettend populair geworden? Ze doen iets unieks, ze maken extreem virtuoze muziek, verpakt in een aantrekkelijk en voor velen herkenbaar popjasje. Ze hebben de uitstraling van een foute boyband, maar de kwaliteiten van doorgewinterde, alom gerespecteerde jazzmuzikanten. Daardoor is de band interessant voor zowel ‘gewone’ muziekliefhebbers als fanatieke muzikantenmuziekfans.

De originele covers van nummers van o.a. Adele, Lady Gaga en Justin Bieber slaan aan bij een zeer breed publiek. Hun video’s hebben ongekend veel hits op YouTube, terwijl er nog geen album op hun naam stond (maar sinds kort dus wel). Dirty Loops wordt door velen geprezen en bewonderd (“Dirty Loops are just incredible!”, aldus Quincy Jones), maar maken ze dit live ook waar?

Het antwoord is een volmondig ja.

In de bezwete Amsterdamse zaal stond het podium vol met gelikte apparatuur. Het publiek staarde vol verwachting naar een muur van basversterkers, een beetje overdreven maar het zag er wel mooi en indrukwekkend uit. Met de opener, hun succesvolle cover van Circus (Britney Spears), zetten ze de toon voor deze avond. De niet-muzikanten in de zaal genoten van de onherkenbare maar tegelijkertijd zeer herkenbare cover en de muzikanten in de zaal wisten weer waar ze stonden.

Zanger en toetsenist Jonah Nilsson, een soort ideale schoonzoon, bracht energie ten tonele en het enthousiasme kwam ook tot uiting in zijn bewonderenswaardige zangkunsten. Ook het publiek wist hij heel goed te bespelen. Al die mooie uithalen, falsetto-momentjes en Stevie Wonder-esque zanglijnen waar we ons online over hadden verbaasd; hij maakte ze volledig waar: loepzuiver, geweldige timing en techniek, en laten we ook zijn toetsenkwaliteiten niet vergeten.

Bassist Henrik Linder lijkt van een andere planeet afkomstig te zijn. Met zijn opvallende Gothic/Emo-uiterlijk is hij wat dat aangaat het buitenbeentje van de groep, maar zonder zijn baspel, dat allesbehalve melancholisch is, zou Dirty Loops geen Dirty Loops kunnen zijn. Wat een ongelofelijk talent heeft deze jongeman. Zijn vingers vlogen over zijn bas alsof het niets was; zijn syncopische spel was onnavolgbaar.

Aaron Mellergardh, de drummer, zorgt ervoor dat Dirty Loops staat als een huis. Eigenlijk zijn de drumpartijen veel te heftig voor de ‘poppy’ songs die ze ten gehore brengen, maar juist deze krachtige, energieke, uitdagende partijen maken Dirty Loops zo interessant en indrukwekkend. Mellergardh kan dienend spelen zonder op de achtergrond te geraken en op de juiste momenten was hij de ‘eindbaas’ op het podium. Hij zette halverwege de set een goede drumsolo neer en had het zeer duidelijk naar zijn zin.

Tijdens het hele optreden stond er een vierde man verdekt opgesteld achter in een hoekje op het podium. Misschien een vreemde, voor sommigen wellicht onnodige, toevoeging, maar ik was blij dat hij er was om alle extra toetsen- en zanglijntjes en effecten te verzorgen, want het gaf het optreden net even dat beetje extra. Hij maakte het geluid van Dirty Loops helemaal af.

Syncopische funk, fusion-pop, gepimpte harmonieën, gedurfde en inventieve jazzakkoorden, intens en zelfverzekerd, geweldige improvisatievaardigheden en een indrukwekkende performance: Het gehypete Dirty Loops is geen hype, maar maakt het volledig waar.

Setlist:

  1. Circus
  2. Accidentally In Love
  3. Sayonara
  4. Rolling In The Deep
  5. Die For You
  6. Wake Me Up
  7. Getting Hot
  8. Sexy Girls
  9. YEAH
  10. Don’t Stop The Music
  11. Lost In You
  12. Baby
  13. Just Dance
  14. Hit me