Pianist Bodurov blijft ook met zijn nieuwste opus voorlopig postalisch bezig. Bulgaarse dansen dus. Het adapteren en herstructureren van populaire dansen voor allerlei instrumenten en bezettingen heeft in gecomponeerde muziek een lange traditie en het piano-trio is een kernstuk in de jazz-traditie met lange schaduwen. Vraag is hoe je tegenwoordig in dat formaat nog een zinnige, productieve en creatieve bijdrage kunt leveren! Of anders gezegd: hoeveel folk-music kan/moet de mens hebben en hoeveel piano kan folk-music verdragen?

Dimitar Bodurov, inmiddels gearriveerde pianist van Bulgaarse afkomst, neemt met zijn trio op zijn nieuwe album het Bulgaarse dansritme in zeven met zijn uiteenlopende regionale variaties zoals de Stoyanele, de Elenino enz.. onder handen. Twee (drie) Bulgaarse musici, bassist Mihali Ivanov en als gast de bekende kaval-speler Theodosii Spassov, en de Duitse slagwerker Jens Düppe – uitgebracht door een Nederlands label. Normaal is er de con- stellatie percussie, dans(ers) en één of meerdere luchtinstrumenten. Het piano-trio maakt het compacter, parelender, haalt de groove meer naar de voorgrond, transformeert. Bodurov en company gaan een aardig stuk in deze richting, geven er eigen twists aan inclusief een aantal mooie breaks en solos. Mooi ook de ruimte die er voor de instrumenten is, in Kinecher voor Spassov en in Mychenitsa voor ieder trio-lid apart. Vooral het bijna dulcimer-achtige piano-gedeelte in Mychenitsa is opmerkelijk. Al met al afwisselend met mooie vondsten en knap ge- speeld. Mijn favoriet: het mysterieuze Godini, Godini! De folk-stukken gaan goed met Bodurovs piano samen. Aanzetten tot transformatie zijn er maar voorlopig nog in afwachting van het vastbesloten doortrekken van een karakteristieke uitdagende en overstijgende lijn.

Er wordt met stem- en andere samples gewerkt (zoals in Stoyanele en Mychenitsa) maar daarover wordt verder niets vermeld. Evenmin over de vocals in de bonus-track When Danube Dried Out die waarschijnlijk van Spassov zijn. Deze bonus-track, een compositie van Spassov, heeft een bijzondere, bijna blues-achtige karakteristiek. Ook dat smaakt naar meer. En dan nog het mecano-achtige plafond op de cover eruit …