Vorig jaar verscheen de fascinerende dubbelaar We Out Here, een verzamelalbum met daarop een wel heel fijne verzameling tracks van de jonge jazzmuzikanten en bands die momenteel vanuit oost Londen de wereldwijde jazzscene bestormen. Het album, uitgekomen op Gilles Peterson’s Brownswood Recordings, bleek voor de muzikanten/bands de ideale opstap naar veel (soms zelfs erg veel) optredens. En voor veel bands was de verzamelaar tevens de opstap om met een eigen album vervolgens nog meer indruk te maken. Saxofonist Shabaka Hutchings (tevens muzikaal leider van het project en natuurlijk ook het grote voorbeeld van de nieuwe Britse jazzgolf) had die grote introductie natuurlijk niet meer nodig en scoorde met het derde Sons of Kemet album Your Queen Is A Reptile de titel beste jazzplaat van het jaar.

Maar ook toetsenman Joe Armin-Jones, spiritual jazzband Maisha, drummer Moses Boyd en tubaspeler Theon Cross en zijn trio maakten indruk met eigen albums. Maar er zit nog veel meer aan te komen. Kokoroko heeft net hun eerste gelijknamige EP uit en Ezra Collective heeft met You Can’Steal My Joy een daverend en volwaardig debuut album in de winkels. De aandacht voor de jonge Britse jazzscene blijft dus voorlopig nog wel even volop doorgaan.

Ezra Collective speelde zich met twee in eigen beheer uitgebrachte EP’s (de Chapter 7 EP in 2016 en de Juan Pablo: The Philisopher EP in 2017) al volop in de kijker. Hun bijdrage aan We Out Here (februari, 2018) en hun vermaarde optredens hielpen vervolgens flink mee om hen van kleinere clubs naar de grote zalen door te laten groeien. En de ambitie van Ezra Collective blijkt zelfs nog groter te zijn zoals we bandleider en drummer Femi Koleoso van de band horen.

We spreken hem als Ezra Collective de avond daarvoor een dampende show hebben gegeven in Madrid. ‘Spanje is nog nieuw territorium voor ons, we hebben er nog te weinig gespeeld. Maar dat voelt ook fijn en spannend omdat we niet weten wat we kunnen verwachten. De club was uitverkocht (ongeveer 450 personen) en we hadden besloten om het publiek reeds in de eerste fase van het concert overwinnen. Dat is gelukt (..lacht..)’ verteld Koleoso. ‘Onze kracht ligt absoluut in optreden. Vanaf het allereerste moment dat we bij elkaar kwamen, onze instrumenten inplugden en begonnen te spelen, was de chemie daar en onze muzikale achtergrond en liefde voor muziek bleek met jazz, Fela Kuti’s afrobeat, reggae, dub en hiphop volledig overeen te stemmen. We (naast Koleoso op drums zijn dat TJ Koleoso op bas, de geweldige Joe Armon-Jones op toetsen, Dylan Jones op trompet en James Mollison op sax red.) zijn niet alleen muzikaal maar ook achtergrond een divers gezelschap wat het Londen van nu zo kenmerkt. Om maar gelijk duidelijk te zijn. Wat er met al die Brexit gesprekken steeds wordt gezegd over verschillende bevolkingsgroepen uit verschillende landen met andere kleuren die het niet met elkaar kunnen vinden en die Engeland negatief veranderd zouden hebben. Wij, ik spreek nu even namens al mijn (muzikale ) vrienden hebben het land juist verrijkt, juist ook cultureel. Diversiteit is juist wat Londen een zo overweldigende en fijne stad maakt en binnen de muziek al helemaal. Mijn vrienden komen allemaal uit verschillende familieachtergronden en het was juist heel cool om met z’n allen in wijken op te groeien waar diversiteit heersend is. Juist ieders achtergrond maakt dat muziek met elkaar maken zo spannend wordt. Ook omdat iedereen vanuit de platencollectie van ouders en oom en tantes, weer ander muzikaal bloed door zich heeft stromen en muziek maken ook vanuit die achtergrond oppakt’.

We krijgen het over het opnemen van You Can’t Steal My Joy, hun echte debuutalbum en de tijd die ze er voor hebben genomen. ‘We wilden de tijd nemen om met het allerbeste te komen wat we in ons hebben’ praat Koleoso verder. ‘De twee EP’s die we reeds uitbrachten waren een verzameling aan tracks die we te goed vonden niet uit te brengen. Onszelf ook aan het publiek te presenteren. Een heel goed, coherent en compleet klinkend album maken is wel wat anders natuurlijk. We wilden op ons eerste echte album de diversiteit die we muzikaal in ons hebben optimaal laten weerklinken. Dus tracks schrijven en opnemen die vanuit de afrobeat startten en gelijk een feest aankondigen maar ook songs die in een jazzy soulful flow hun weg gaan. Onze sound wilden we ook met gastbijdragen van vrienden versterken. Met Ezra Collective sound spelen we instrumentals dus als we dan met een zangeres als Jorja Smith of een rapper als Loyle Carner, om er maar twee te noemen, werken levert dat een compleet nieuwe vibe op. Zij snappen maar al te goed wat wij muzikaal willen en vloeien met hun eigen skills zo onze sound binnen. Naast het vastleggen van onze songs, en dat was met ieders drukke tijdschema’s (zoals iedereen binnen de jonge Londense jazzscene speelt iedereen in meerdere bands tegelijk) ook al flink wat uitzoekwerk, was het daarna ook even zoeken naar hoe we ons album wilden uitbrengen. Onze twee eerste EP’s brachten we in eigen beheer uit maar de belangstelling van grotere platenlabels voor onze muziek werd flink wat groter over de maanden die volgden. En al helemaal nadat we op We Out Here stonden en dat album een grote wereldwijde hit werd. We hebben een aantal labels voorstellen laten maken en uiteindelijk toch besloten de opnamen voor het album zelf te betalen en het album ook zelf uit te brengen. Dan vervolgens een goede partij te vinden die voor ons de distributie zou gaan doen. Als je de tegenwoordige (langdradige) deals met grotere platenlabels doorleest geef je zo ongeveer alles weg aan rechten en verdiensten. Daar hadden we echt geen zin in. Natuurlijk bood het veel eerlijkere, want juist muzikant gedreven, Brownswood (die ook We Out Here uitbracht) ons ook een mogelijkheid, maar zij hebben het al zo druk met zoveel andere platen, dat onze eigen mogelijkheid ons even beter leek. Dat begrepen ze’.

We krijgen het over hun liveoptredens en de dynamiek die daaruit voortkomt. ‘Voor alles zijn we een live band. Op het podium gebeurt het voor ons. In interactie met het publiek komt alle muzikaliteit boven die we in ons hebben. Tijdens de soundcheck voor elk optreden proberen we nieuwe ideeën uit die we later weer tot songs ombouwen. Soms zelfs, al improviserend, tijdens het concert wat daarop volgt. We hebben in basis al een heel nieuw album klaarliggen met alle ideeën die er op deze manieren zijn geboren. En die tracks kunnen we nu alvast op het publiek uitproberen. Live optredens zijn voor ons de viering van het leven. We willen het publiek met onze optredens lostrekken van hun dagelijkse sores en volledig onze muziek intrekken. Juist ook omdat onze muziek elementen uit alle plekken van de wereld kent, ze met een opzwepende en diverse set (we kunnen gewoonweg niet anders…) al dansend iets meegegeven. Juist met die boodschap van verbondenheid het gezonde verstand wakker schudden. En wie kan weerstand bieden aan de swing van de afrobeat? Ik ken echt niemand die niet gaat bewegen als de opzwepende beats, de rollende bassen en repeterende toetsen beginnen en de blazers de extra dynamiek toevoegen. Onze sets beginnen we meestal met coole souljazz om daarna in full swing naar afrobeat uit te bouwen. Niet alleen verrukkelijk om te spelen maar ook om het publiek er in op te zien gaan. Het is een geweldig gevoel als je ziet dat met het groter worden van de zalen de impact van onze muziek net zo aanwezig blijft. Dus kom maar op met die steeds groter wordende zalen. We willen de wereld veroveren met onze muziek en het enthousiasme en de energie om iedereen, van vlak voor het podium tot achter in de zaal, aan het dansen te krijgen is en blijft een enorme motivatie.

‘In Londen hebben we met heel veel optredens niet alleen onszelf steeds beter gemaakt maar ook een vast schare fans aan ons weten te binden. En onze ambitie om echt iedereen mee in onze muziek te krijgen heeft gewerkt merken we. De jazztijden zijn aan het veranderen. Natuurlijk was het te gek dat er de afgelopen jaren met Jazz Re:freshed en clubs als de Prince Charles en vooral The Total Refreshment Center (en elke nieuwe plek die er weer ontstaat in een zo heftig bewegende stad als Londen) plekken waren waar we met al onze vrienden konden spelen en samen de Britse jazz wereldwijd bekend konden maken. Maar voor mij, voor ons was het net zo belangrijk om de vaste en vaak wat vastgeroeste jazzplekken naar deze tijd te trekken. Dus juist ook een fameuze jazzplek als Ronnie Scotts (in Soho, hartje Londen) over te nemen en het naar onze hand te zetten. Dus vooraan alle tafeltje en stoelen, die er normaal staan om te drinken en eten, eruit om een dansvloer te creëren. Dat dit lukte en we daar twee uitverkochte optredens konden geven was een enorme overwinning die ons een geweldige boost gaf. En helemaal mooi omdat er ook heel veel publiek op af kwam die we nog niet eerder bij onze optredens gezien hadden. Juist daardoor hebben we het idee dat er nog veel meer mensen zijn die onze muziek willen horen.