×

Concert

09 april 2015

De fuck-up jazz van Troyka kicks ass in Oxford

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Naim Jazz

Dat het Britse jazztrio Troyka een gezelschap muzikanten herbergt dat elkaar muzikaal constant uitdaagt is al op hun albums te horen. Al helemaal op hun nieuwe en vooralsnog beste album Ornithophobia. Maar natuurlijk was het spannend of de mannen ook die grote klasse op het podium konden overbrengen.

In het hartje van Oxford, in een smal zijstraatje van High Street, ligt boven de populaire pub The Wheatleaf het vermaarde Spin Jazz. Het is een relatief kleine ruimte (capaciteit tot 130 mensen) en is vanavond volledig volgepropt met liefhebbers. Het optreden van het steeds populairder wordende Troyka was zelfs al weken uitverkocht. Het succes van het nieuwe album heeft zijn werk dus goed gedaan.

Dat het trio met Kit Downes (piano, keyboards, orgel), Chris Montague (gitaar) en Joshua Blackmore (drums, electronic drums) een uitdagende groep muzikanten bij elkaar heeft lieten de albums al horen maar dit wordt live nog extra duidelijk. In twee sets opgesplitst, geeft het trio aan ook live tot de nieuwe Britse jazztop te behoren. Nou ja, eigenlijk niet alleen Britse jazztop. Het trio speelt niet alleen met elkaar maar ook met muzikanten over de gehele wereld en kan zich met gemak meten met de besten. Laten we Troyka dus gewoon van nu af aan maar wereldtop noemen. De enorme instrumentbeheersing en het ongelooflijke enthousiasme waarmee de mannen spelen laat het publiek bepaald niet ongemoeid. Echt elk stuk wordt met luid applaus overladen.

Niet dat de mannen een gemakkelijke set spelen trouwens. De over elkaar heen buitelende melodieën en steeds weer veranderende ritmes en songstructuren zijn immer onvoorspelbaar en zetten je als luisterraar steeds weer op het verkeerde been. Het is echt een soort van fuck-up jazz die de mannen spelen. Ook op het podium zie je ze elkaar steeds uitdagen en juist net dat onverwachte en onvoorspelbare spelen dat de andere muzikant weer op het verkeerde been zet. Het is de muzikale genialiteit en het enthousiasme waarmee ze elkaar en het publiek bespelen waardoor het publiek moeiteloos van de eerste tot de laatste tonen vol interesse blijft kijken en luisteren.

Veel van de nieuwe composities van het geweldige Ornithophobia komen voorbij. Het titelnummer, het geweldige Thoptor, Life Is Transient en het prachtige The General komen in volle glorie voorbij. Nog beter dan op het album. En ook een fijne collectie van composities van hun vorige twee albums zoals de lome blues (nou ja blues? Vooral de blues in de geest van Troyka….) van het geweldige Crawler, afkomstig van hun album Moxxy uit 2012.

In een dik twee uur durend concert laat Troyka absoluut horen helemaal klaar te zijn nu ook de rest van de wereld te gaan veroveren. Laat ze maar heel snel ook naar Nederland komen!