Als er 4 jonge jazz muzikanten zijn die alle aandacht verdienen zijn het trompettist Christian Scott, gitarist Lionel Loueke, zanger Jose James en toetsenman Robert Glasper. Zij waren de mannen die de zondag van NSJ dag alle kleur gaven. Al moet zeker toegegeven worden dat ook oude helden Bonnie Raitt en Bobby Womack indrukwekkende optredens gaven.

De middag beginnen met Calexico is natuurlijk uitstekend, maar de grote Maas zaal was wat te groot voor Calexico. Niet dat de band die grootte niet kan dragen, zeker wel, maar het geluid kwam gewoon net zo goed uit de verf in die soms behoorlijk galmende geluidsbak. Nynke Laverman had vlak daarvoor indruk gemaakt met een knappe set in de Congo waarbij niet alleen haar mooie stem, maar zeker ook het spel van Javier Limon van uitzonderlijke klasse waren.

Wellicht het meest verrassende concert van de derde dag NSJ werd gegeven door Next Collective. De band, louter bestaande uit zeer talentvolle jonge jazzmuzikanten waarvan trompettist Christian Scott en (zijn) gitarist Matthew Scott de bekendste zijn. Wat een prachtig samenspel en opwindende mix in stijlen werd hier geëtaleerd. Natuurlijk was hun onvolprezen album Cover Art de basis van de set maar er gebeurde zoveel meer dat het optreden wat mij aangaat veel langer had mogen duren.

Ook Ben Harper en Charlie Musslewhite maakten in de Maas indruk ook al was ook bij hen het geluid niet optimaal. Dat wel wat anders als bij good old Bobby Woamck. Waar de avond daarvoor de diepe bassen het zaalgeluid van John Legend nog volledig verpestten kwam de soulrevue van de oude soulheld juist geweldig uit de verf. Bobby Womack, kort geleden nog hevig getroffen door kanker, bleek erg goed hersteld en was in buitengewone topvorm. De fijne setlist gaf Womack alle ruimte om als zanger te gloriëren. Ook Bonnie Raitt maakte met een slimme setlist grote indruk. Wat een podiumpersoonlijkheid en wat blijft haar stem, met dat fraaie rafelige randje, toch heerlijk om naar te luisteren. Een geweldig spelende band, met louter veteranen, gaf haar daarnaast ook goed de ruimte om nog een maal aan te geven waarom ze naast Lowell George en Ry Cooder het legendarische trio slide gitaristen volmaakt.

Ondertussen had wederom Jose James de Darling aan zijn voeten. Een zaal die, op basis van zijn populariteit, natuurlijk veel te klein was en buiten in de gangen grote chaos deed ontstaan. Een spannende set met een hecht spelende band en een fraaie Bill Withers ode bracht het publiek in trance. Pure blues is wat bluesheld Mud Morganfield bracht in een fraaie set vol traditionele oude blues. Met de oude helden in gedachten en de rauwe prachtstem is hij echt een van de weinigen die met Muddy Waters Manish Boy mocht eindigen.

Voor de afsluiting van North Sea Jazz 2013 was er een overdaad: Zowel Sting, Ron Carter, Dionne Warwick, Kendrick Lamar, Charles Bradley als Robert Glasper / Lionel Loueke speelden ongeveer op dezelfde tijd. Nieuwe held Lamar speelde in de Maas, die voor hem, hoe populair hij ook is, toch een behoorlijk stuk te groot. Zijn zeker niet onaardige set kwam gewoonweg niet over zoals iedereen gehoopt had. De Congo was daarentegen weer veel te klein voor soulheld Charles Bradley. Die zalen hadden best omgedraaid mogen worden. Bradley is momenteel op de toppen van zijn kunnen en verstaat het bouwen van een dikke soulset als geen ander.

De meest interessante festivalafsluiter was in de Darling. Het Robert Glasper Experiment speelde weer een onnavolgbare set die zowel knallend als subtiel, als emotievol als tegendraads was. De van dikke bassolo van Derrick Hodge (waarvan dit najaar een soloalbum via Blue Note uitkomt) naar Cherish The Day, die geweldige Sade cover, opgebouwde opening was gelijk zo briljant dat het optreden al niet meer fout kon gaan. Lionel Loueke paste zich binnen het experimentele bandgeluid aan en glorieerde met zijn rijke gitaarspel. Prachtige afsluiter voor de uitdagende jazzluisteraar.