×

Recensie

Jazz

08 maart 2017

Daymé Arocena

Cubafonia

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Brownswood Recordings

Cubafonia Daymé Arocena Jazz 4 Daymé Arocena – Cubafonia Written in Music https://writteninmusic.com

En daar duikt vanuit het schijnbare niets Cubafonia, het tweede album van de piepjonge Daymé Arocena, op. Ze is nog maar 23 jaar, maar ze zingt alsof ze nooit iets anders gekend heeft. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, is ze een van de upcoming and rising stars van de Afrocubaanse muziek, mee onder impuls van de invloedrijke DJ Gilles Peterson. Na The Havana Culture Sessions EP, fullalbum Nueva Era en een One Takes EP vol covers is er nu dit nieuwe Cubafonia.

Daymé Arocena werd ontdekt door François Renié, directeur van Havana Club en medeoprichter van het Havana Cultura platform dat in samenwerking met Brownswood Recordings in 2008 de allereerste EP van Arocena (een mix van jazz en latin, met een fantastische herwerking van de classic Cry Me A River) uitbracht. Ze ontmoette DJ Peterson die haar aan een breder publiek hielp en werkte mee aan het in 2014 verschenen Havana Cultura Mix album, waarop ze aan de slag ging met enkele electronicaproducers.

Tot dan schipperde ze vaak tussen Havana en London, maar de laatste jaren heeft ze door het steeds grotere succes van haar muziek kunnen optreden op de meest uiteenlopende festivals en in concertzalen wereldwijd, van LA tot Tokyo. Zo speelde ze inmiddels samen met Roy Ayers en Miguel Atwood-Ferguson (die de strijkers op dit nieuwe album in goede banen leidde) en citeert ze Kendrick Lamar en Anderson Paak als artiesten op haar eigen bucketlist. Niets anders dan grote klasse dus.

Ze heeft een eerder klassieke achtergrond in koorzang en ook dat wordt duidelijk op Cubafonia. Zo zijn er op dit album onmiskenbaar vocale invloeden van jazzvocalistes als Ella Fitzgerald en Nina Simone. Tezelfdertijd slaagt ze er in om haar muziek soms ook van catchy pophooks te voorzien. En zodoende krijgen we een heerlijk swingende mix van pop, jazz, latin en rumba met een heerlijk Afrikaanse en Cubaanse twist. Zoals het haar uitkomt zingt ze in het Spaans, het Engels en zelfs het Frans. Ook stilistisch probeert de hard werkende Arocena vanalles uit, van de jachtige changui, de onvergetelijke guaguanco tot meer downtempo romantische ballades.

Al van bij opener Eleggua – een losjes uit de pols bespeelde bas, drums, blazers in stelling – start het bruisende feestje en dat houdt een dikke veertig minuten aan. En als kers op die taart die erg krachtige stem van Arocena. Daarmee zet ze de toon, al varieert ze. Zo moet La Rumba Me Llame Yo het hebben van dansbare ritmiek en funky tonen. Ideaal om een party mee op te luisteren. Al is er ook ruimte voor intiemer werk, waarop het heerlijk slowen is zoals Lo Que Fe.

Soms duikt er ook wat speelsheid en experiment op, zoals tijdens Maybe Tomorrow, waarop Arocena bewijst dat haar stem niet alleen krachtig is, maar ook zuiver klinkt terwijl haar band op en af met toonladders speelt.

Negra Caridad doet denken aan westernfilms en met het opzwepende, funky Mambo Na’ Ma horen we dat dit ook live ongetwijfeld vonken geeft. Een van de hoogtepunten is Como dat eerst lijkt te bestaan uit een trieste piano en haar stem. En zo vindt Arocena heel even de allures van een diva, al schakelt ze na een korte intro snel over op een meer loungy elan, waar ook Todo Por Amor (een traag ritme, een streepje akoestische gitaar en de loepzuivere stem van Arocena) zijn voordeel mee doet. En ook naar het einde toe (Angel – het moment om een Cubaanse sigaar op te steken, de dansvloervuller It’s Not Gonna Be Forever en uitsmijter Valentine) horen we hoe de zangeres en band een fantastische sfeer weten neer te zetten.



  1. Eleggua
  2. La Rumba Me Llamo Yo
  3. Lo Que Fue
  4. Maybe Tomorrow
  5. Negra Caridad
  6. Mambo Na' Ma
  7. Como
  8. Todo Por Amor
  9. Angel
  10. It's Not Gonna Be Forever
  11. Valentine