Wat houden we van piepjonge snaken die de Belgische jazzwereld verrijken. Zoals de erg jonge pianist-componist David Thomaere (1989) die met het prachtige Crossing Lines debuteert. Al van jongsaf aan geraakt de Schotenaar verknocht aan de piano. Zodanig dat hij aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel de bacheloropleiding jazzpiano volgde en later ook in het buitenland ging studeren. Inmiddels werd zijn talent gewaardeerd met diverse awards en werkte hij al samen met binnen- en buitenlands talent.

De nog jonge leeftijd valt ook op het album op, dat onder meer herwerkingen van Atoms For Peace en Balthazar bevat. Vooral die laatste, een traanvocht opwekkend Lion’s Mouth, doet ons voor dit geweldige trio innemen. Het toont misschien nog het meest van al aan dat Thomaere gewoon open staat voor heel uiteenlopende muziekjes.

Samen met medemuzikanten als Felix Zurstrassen (° 1987), een contrabassist uit de Brusselse regio en drummer Antoine Pierre (° 1992 ; Philip Catherine, Taxiwars,..) weet Thomaere hier een fris jazzgeluid neer te zetten. Tien nummers, waarvan 2 herwerkingen, en vooral acht originele stukken. Kenmerkend: de puurheid en de sprankelende helderheid waarmee ze gebracht worden.

Crossing Lines is het resultaat van een lange zoektocht. Achterliggend is de vraag naar een eigen uniek groepsgeluid en een unieke stem om de eigenheid van dit trio naar voren te brengen. Die stem is duidelijk aanwezig, al is ze slechts hoorbaar tussen de noten, tussen de harmonieus vloeiende melodische lijnen.

Opmerkelijk is dat dit Thomaere trio al een erg volwassen geluid laat horen. Dat Thomaere & co te rade gaan bij Balthazar en Atoms For Peace, beide bands die het moeten hebben van een moderne pop- en rocksound, is echter zoveel meer dan louter een commerciële gimmick.

Het verhindert niet dat Thomaere met dit heerlijk musicerende trio een erg rijk en geïnspireerd album neerzet. Hoor hoe hij zich in zijn persoonlijke muzikale speeltuin laat beïnvloeden door de meest uiteenlopende plaatsen en personen. Zoals tijdens Barcelona en Dancing With Miro (wat een gewéldige titel overigens). En dan is er een compositie als Braddict, waarmee de pianist zelf aangeeft beïnvloed te zijn door een artiest als Brad Mehldau.

Het siert hen dat ze niet enkel binnen de klassiekere jazz blijven, maar ook pop en zelfs hiphop in hun sound integreren. Dat houdt het allemaal erg fris, hedendaags en modern. En met muzikale toppers als tenorsaxofonist Steven Delannoye (zie ook diens Dining In The Dark) en trompettist Jean-Paul Estiévenart weet je als muziekfan dat het meer dan snor zit.

Aan het stuur zit een jong, van energie bruisend trio die met Crossing Lines knap buiten de lijntjes kleurt en tezelfdertijd een erg toegankelijke jazzplaat maakt. Een geweldig visitekaartje voor concertorganisatoren, maar vooral ook het bewijs dat we het beste van deze bende nog lang niet gehoord hebben.