×

Recensie

Alternative

04 november 2016

Dans Dans

Sand

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Unday Records

Sand Dans Dans Alternative 4.5 Dans Dans – Sand Written in Music https://writteninmusic.com

Stel je voor dat je de set van een televisieopname oploopt. Een cruciale scène is in voorbereiding. Je ziet de hoofdrolspelers. Je hoort de muziek al die bij de opname hoort. In een hoekje lijkt de gitarist voor zichzelf bezig te zijn. Is het het stemmen van een gitaar? Is het voorzichtig warm spelen? Of is het een smakelijk voorproefje van wat hij en de rest van het muzikaal ensemble, langzaam pruttelend op het vuur, in voorbereiding hebben?Als het nummer zich ontvouwt langs de baslijnen van Fred Lyenn (bekend van de band van Mark Lanegan en als singer-songwriter onder de naam Lyenn) en de subtiele drumpatronen van Steven Cassiers (onder andere Dez Mona) schuifelt gitarist Bert Dockx (zanger en grondlegger van Flying Horseman) het geluidsbeeld in.

De band weet in het openingsnummer lang een subtiele deken van melodie te leggen over de onderhuidse spanning die steeds weer de kop opsteekt als de bas van Steven accenten zet. De melodie neemt je bij de hand en vervoert je. In je hoofd ben je de televisieopname al lang vergeten. Bert, Fred en Steven brengen je in de eerste vier minuten al naar veel exotischer oorden. De herinnering werd opgeroepen aan Indiana Jones, eerst lesgevend aan de universiteit en daarna de wereld over, zich stortend van avontuur naar avontuur. Dat is ook wat TV Dreams voor elkaar krijgt. De spanningsboog wordt subtiel vergroot en als we de vier minuten ruim voorbij zijn, neemt Bert Dockx ons eerst nog mee in fijn en verfijnd gitaarspel om daarna met de andere twee mannen los te gaan. Een scène met overdracht van losgeld of vergelijkbare energie lijkt zich te ontvouwen als de band in de climax van het nummer de onderliggende spanning helemaal los laat gaan. TV Dreams? Dat is de titel inderdaad, maar wat het artistieke team hier neerlegt, is van Cinemascopische orde van grootte. Als het nummer zich ten afscheid weer rustig naar slotakkoorden beweegt, ben je klaar voor de volgende scène.

Er volgen er acht. Scènes die zich afwisselen in sfeer en kleur die ze neerzetten, muziek die zich soms  aftekent in verfijnde ganzenverenstreken zoals Bert Dockx die aanbrengt in Feline of het met krijtstrepen ingekleurde Chi Mai dat we kennen van Ennio Morricone, de oude meester, dan weer een dansende penseel in Close Your Eyes of de ongedurige wispelturigheid die de psychedelische jazz en blues van Vluchtheuvel met Jackson Pollock-achtige intensiteit begeesterd meerkleurig laat klinken. De band nodigt je niet zozeer uit in hun wereld, de band voert je bij de hand. En voor je het weet bevind je je midden in hun muziek, meegenomen door de basloopjes van Fred, ben je nieuwsgierig naar hoe Steven zijn drums de baspartijen laat ontmoeten, soms in ogenschijnlijk contrast,  zoals in Remnant Of A Dream en in Cargo. Natuurlijk, samen vormen beide de ritmesectie. Maar in plaats van paden te bewandelen waarin bas en drums per se in elkaars verlengde klinken, zit er bij de mannen avontuur in de ritmesectie. Die tegendraadsheid combineren ze met het inventieve spel van Bert Dockx. Mooi hoe de band gezamenlijk de hoofdrollen op dit album neerzet.

Sand is het vierde album alweer van dit Belgisch trio. De muziek, ook op dit album, is uitermate beeldend en weet je, met een aaneenschakeling van subtiliteit in opbouw, jazzy fraseringen, psychedelische elementen, rock en blues in een muzikale caleidoscoop te brengen. Dans Dans live brengt je in zo’n lunapark van dynamiek en afwisseling, maar de band weet ook in de studio op vergelijkbare wijze muzikaal avontuur vorm te geven op de manier waarop Steven Spielberg dat in filmisch opzicht kan. Goed, de films van Spielberg zijn zeer wel geschikt voor een brede groep mensen.

Hoezeer we dat Dans Dans ook gunnen én hoezeer de muziek ook de fascinatie biedt aan de muziekliefhebber, of de kans groot is dat een breed publiek de moeite neemt de muziek van Dans Dans tot zich te nemen, dat valt te betwijfelen. Dat zegt niets over de kwaliteit van het gebodene. Integendeel, in plaats van een kaskraker in spe te zijn, is de muziek hier veeleer te vergelijken met een rolprent uit het filmhuis. Om de filmvergelijking af te maken, eerder een John Huston meets Federico Fellini dan een Steven Spielberg meets Ron Howard. Spanning en onverwachte wendingen, dat is het kader voor dit Sand. Knap dat met de losheid van Sand een tegelijk zo evenwichtig album is gemaakt.  Dans Dans heeft ervoor gezorgd dat de bandnaam met Sand bepaald niet in het zand geschreven. Mooi!



  1. TV Dreams
  2. Feline
  3. Chi Mai
  4. Close Your Eyes
  5. Vluchtheuvel
  6. Remnant Of A Dream
  7. Cargo
  8. Thieves
  9. Rumour