Een nieuw architectonisch hoogstandje is dit jaar voor het eerst een muzieklocatie tijdens Südtirol Jazz Alto Adige. Niet alleen bouwkundig gezien is dit gebouw, de Cantina Bolzano, interessant. Het huist een volledig geautomatiseerd systeem voor het verwerken en distribueren van de lokale wijnproductie.

Dit gloednieuwe wijnhuis lijkt op een schip van de Borg en is verpakt in een bronskleurige, geperforeerde aluminiumplaat met aderen in een gestileerd patroon van wijnranken en zichtbaar van veraf – een kubus tegen de heuvel. Het vormt het hoofdkwartier voor de 224 families waaruit de coöperatie bestaat en de thuisbasis van een uniek assortiment kwaliteitswijnen.

Daarvan mocht ik ook proeven vanavond, maar, hoe lekker de wijn ook is, ik ben hier voor de muziek. Rite of Trio: Filipe Louro (contrabas), Pedro Avles (drums, zie ook mijn artikel over zijn andere project Symph) en André Silva (gitaar) én, speciaal voor deze gelegenheid, een gastoptreden van zangeres Beatriz Nunes. Allen uit Portugal.

Hun debuutalbum “Getting All The Evil Of The Piston Collar“ is een verfrissend en intrigerend werk met jazz waar je een beetje moeite voor moet doen. Zelf omschrijven ze hun muziek als ‘jazz jambacore’. Geen idee wat ze daarmee bedoelen. Ik houd het op complex, technisch, intens, chaotisch, ontzettend doordacht maar mét gevoel. Zelfverzekerd en doelbewust.

Deze band komt dichter in de buurt van King Crimson dan Nostalgia Progressiva, de band die ik eerder deze week mocht beleven. De soms stevige composities (Alves houdt van beuken) zijn ronduit hard en meer in de richting van de metal, maar worden dan weer afgewisseld met ontzettend subtiele, gevoelige stukken. Ik hoor de invloeden van prog, maar de jazz overheerst. Wat het ook is, het is verfrissend, en gewoon lekker.

Een bijzonder moment is het als de band aan het einde van een nummer stilvalt, letterlijk. Als standbeelden blijven ze minuten lang in dezelfde houding staan en zitten. Het publiek weet niet hoe ermee om te gaan. Er wordt twijfelachtig geapplaudisseerd en zenuwachtig gelachen. Dan, heel subtiel, begint de band een opbouw om het nummer af te maken. Dit houdt zeker de aandacht vast. Als toetje komt de getalenteerde zangeres/songwriter Beatriz Nunes het podium op geslopen. Met haar klassiek geschoolde stem worden we weer op een ander spoor gezet. De poëzie. Erg mooi.