U doet er verder mee wat u wil, maar een van onze absolute favorieten van 2015 is het meest recente album van Colin Stetson. Die heet voluit Sorrow: a reimagining of Gorecki’s 3rd Symphony. Je moet het overigens maar doen ; als Amerikaanse (free) jazzsaxofonist / multi-instrumentalist na talloze omzwervingen en samenwerkingen (onder meer met vrouwlief Sarah Neufeld, maar ook met o.a. Tom Waits, Arcade Fire en een stuk of wat anderen) ook in je eigen solocarrière op Herculiaanse wijze werkelijk alles en iedereen naar een onaards niveau te tillen. Dat bewijst hij het met verve op Sorrow, waarop hij (in de rug gesteund door een almachtige, twaalfkoppige bende weliswaar) een klassiek stuk van uitzonderlijke klasse herbewerkt.

Een van de redenen waarom dit album ons iets doet, is het gegeven dat Sorrow als titel misschien wel het beste dit muziekjaar tot op heden samenvat. Tristesse en verdriet, omdat vele muzikale helden er het bijltje bij neerlegden. Bowie, Prince, Lemmy. (en zouden er helaas nog vel volgen red.).. de voorbeelden zijn te talrijk om hier in dit bescheiden stukje op te sommen. Daartegenover staat de blijvende, helende kracht van de muziek die zij achterlieten.

Zo ook Gorecki’s derde symfonie die de componist zelf ooit beschreef als een ‘a slow, boring piece’. De Poolse componist heeft in 2010 het tijdelijke met het eeuwige verwisseld, maar zijn muziek blijft bestaan en blijft nieuwe generaties muzikanten, waaronder Colin Stetson, inspireren. Die luisterde de afgelopen jaren talloze keren naar een van de meest beroemde klassieke opnames ooit en besloot alsnog om met het werk aan de slag te gaan.

Zodoende is Sorrow een behoorlijk ambitieuze plaat die een onwerkelijke, magistrale uitvoering laat horen. In drie bewegingen neemt Stetson de luisteraar mee naar een plaats waar enkel en alleen de muziek telt. De alles reddende muziek, die welke ervaring dan ook ruimschoots overtreft. Stetson veranderde niets aan de bestaande partituur, maar zorgde er wel voor dat de uitvoering door het gebruik van woodwinds, synths en elektrische gitaren een erg bijzondere en soms aarde-verschroeiende dimensie krijgt.

Het arrangement teert op diverse invloeden, zoals black metal, vroege elektronische muziek en uiteraard Stetsons’ solowerk, dat onder meer via bijzondere technieken als circular breathing gekenmerkt wordt.

Dit album is van een zelden gehoorde schoonheid. Centraal motief zijn kinderen die van hun ouders gescheiden worden. En dat tegen de achtergrond van oorlog en religie. Iedereen is ongetwijfeld vertrouwd met de ervaring van verlies, op een of andere manier. En net dat universele aspect maakt Sorrow uiterst pakkend.

Nu, Stetson is ook in zijn solowerk bezig met oorlog (zie : de ‘New History Warfare’reeks), maar hij werkt het dit keer op een wat ongebruikelijke manier uit. Zo laat hij gitaardrones opduiken tijdens de eerste beweging. En dat kan maar doordat hij ontzettend vertrouwd is met het werk van Gorecki, en in gedachten al jaar en dag ermee bezig is geweest om dit huzarenstukje te doen werken.

Op te merken is ook de ongewone structuur. Sorrow is een drieledige suite, maar voelt emotioneel aan als na een geweldig krachtige uithaal van jewelste, een catastrofische rit richting kern van de aarde om daarna zeer traag, maar gestaag de terugrit aan te vatten. Tot het moment waarop je het zonlicht eindelijk terug even te zien krijgt. Kortom: Sorrow is een zware emotionele oplawaai. Woorden doen er hier helemaal niet toe, de beleving en de helende kracht die ervan uitgaat des te meer.