De Duitse slagwerker en componist Christian Lillinger debuteert met Cor, een album dat verschijnt op zijn label Plaist dat een platform voor genreoverspannende hedendaagse vrije improvisatiemuziek beoogt te zijn. Op zijn debuut werkt de jonge, ambitieuze muzikant die bijdraagt aan talloze formaties (o.a. Joachim Kühn, Alexander Von Schlippenbach,..) samen met zijn zijn zevenkoppige droomband ‘Grund’ (Duits voor grond of basis). Dat levert een bijzonder intrigerende luisterervaring op met behoorlijk progressieve muziek die een heel eigen, unieke persoonlijkheid naar voren schuift.

Het album is er een waarin creatieve en vrije muziek helemaal vrij spel krijgen. Je merkt dat er veel vertrouwen is bij het septet, wat ook terugkeert in het compromisloze samenspel dat volop speelt met klankfetisjisme, sonische structuren en texturen en een tomeloze creatieve drift. Al bij de opener Cor is snel duidelijk dat deze bende zich helemaal niet gehinderd voelt door enige compositorische regels. Dat impliceert ook dat je hier te maken krijgt met een complex, gelaagd en fijnmazig doolhof aan klanken die soms tegen elkaar op botsen, maar elkaar soms ook vrije ruimte laten.

Ergens hoor je in dit album affiniteit met (free) jazz en haar vrijere, avant-garde vormen (zoals tijdens de intro van het speelse Kubus). Daar staat tegenover dat Lillinger en zijn veelkoppige band niet direct een erg toegankelijk album maken. Wat op dit in Berlijn opgenomen album onder meer opvalt is de bijzonder grote aandacht voor een moderne, hedendaagse (hyperrealistische) sound: alle composities staan in het teken van experimenteel klankonderzoek en de zoektocht naar nieuwe muziek. Cor houdt zodoende vooral een heel specifieke luisterervaring in die echt om aandacht en focus van de luisteraar vraagt. Geen luchtig muziekje op de achtergrond, maar echt volledig vrije en nieuwe muziek die ergens aansluiting vindt bij de op vernieuwing van de muziek gerichte attitude van Frank Zappa, die als geen ander de meest uiteenlopende invloeden opslorpte om er vervolgens zijn geheel eigen draai aan te geven.

Muziek kortom die piept, wringt en wroet, zich in alle bochten draait om het de luisteraar allesbehalve gemakkelijk te maken. Het type vaak drukkige en chaotische muziek (met her en der momenten van relatieve, licht ruisende stilte) waar de ongeoefende luisteraar al snel een punthoofd van krijgt en/of zich geweldig begint op te jagen. En toegegeven: het is een album dat zich sterk richt op conceptuele, dat verbindt aan een grote klankenrijkdom en waarbij al eens een referentie richting vooruitstrevende regisseurs als Lynch (Wehlt Am Draht – LNCH) en Fassbinder opduikt.

Het interessante aan deze release is natuurlijk ook dat het de luisteraar sterk uitdaagt. Lillinger is niet de man van het compromis, zo blijkt. Het vraagt veel tijd en inzet om de bijzonder gelaagde muziek van de revolutionaire Lillinger te doorgronden (zo bijvoorbeeld verruimt hij de mogelijkheden van de drum met percussieve elementen als een rammelaar of claxon), maar het loont helemaal de moeite. Prima album van een van de meest vernieuwende stemmen in de (jazz)muziek, die terecht beloond werd met de SWR Jazz Prize 2017 (een van de oudste en meest prestigieuze Duitse muziekprijzen).