×

Recensie

Jazz

04 augustus 2018

Charles Lloyd & The Marvels + Lucinda Williams

Vanished Gardens

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Blue Note

Vanished Gardens Charles Lloyd & The Marvels & Lucinda Williams Jazz 4 Charles Lloyd & The Marvels + Lucinda Williams – Vanished Gardens Written in Music https://writteninmusic.com

Op zoek naar een actuele en relevante jazzplaat? Check Vanished Gardens, Lloyds’ nieuwste album met The Marvels, al is het vooral de samenwerking met de rootsy singer-songwriter Lucinda Williams die wederom gensters slaat. De spirituele jazznonkel, hier te horen op sax en fluit, heeft niets van doen met commercie en doet als vanouds lekker zijn eigen zin. Ondanks de leeftijd (Lloyd is 80 en staat er nog altijd) nog steeds sterk tegendraads. Samen met een aantal getrouwen, backing band The Marvels, maakt hij in de eerste paar tracks nog een lekker luie, zeg maar gerust gezapige indruk. Maar gaandeweg breekt het nieuwe Lloyd album helemaal open en krijg je hemels jazzy snoepgoed, ook dankzij de inbreng van pedalsteelwonder Greg Leisz en de immer bedrijvige Bill Frisell.

Opener Defiant, met zijn haast negen minuten speeltijd lekker langgerekt, zet meteen de deuren wagenwijd open. Iedereen welkom op ons feestje. En het dient zeker gezegd: de groep tekent vrijwel direct voor een kleurrijke, dromerige en lyrische atmosfeer. Van belang daarbij is de rol van veelgevraagde muzikanten zoals Reuben Rogers op bas en Eric Harland op drums. Dat maakt ook duidelijk dat de sterkte van dit album vooral in het collectieve zit, net als in de zin voor vrijheid en improvisatie. Iedereen heeft zo zijn plekje in het geheel, zonder dat iemand de noodzaak voelt om zich in de spotlights te gaan zetten.

De grote verrassing is echter hoe deze groep, een sterbezetting haast, aan de haal gaat met het werk van Lucinda Williams. Is de opener nog ijl en dromerig, dan is de herneming van Williams’ Dust (“you couldn’t cry if you wanted to”.) meteen een bittere reality check. Alle tranen vallen in het stof, zo zingt de met een southern accent gezegende Williams, amen en uit. Opmerkelijk is de manier waarop de groep zich dat nummer helemaal eigen maakt en zich zo tussen jazz, roots en blues nestelt. Iets later volgt de sterke titeltrack die bevestigt dat de combinatie Lloyd & Williams nog steeds een gouden zet is. Dat bewees hun versie van Dylans’ protestsong Masters Of War natuurlijk eerder al, maar hier wordt het nog eens fijntjes bevestigd. Er verandert overigens niets aan de strijdvaardigheid van Williams of de steevast bevlogen Lloyd, dat hoor je onder meer tijdens de nieuwe Williams compositie We’ve Come To Far To Turn Around.

Tezelfdertijd merk je ook hoe Lloyd, van nature uit een muzikant die zich laat leiden door vooruitgang en de toekomst, zich ten volle inzet om dit album waarlijk memorabel te maken. Zo is er onder meer het speelse en relatief beknoptere Ventura waarin sterk de kaart van het experiment getrokken wordt. Elders heerst vooral het elegische (Ballad Of The Sad Young Men), aangevuld met een fikse scheut blues (Blues For Langston And LaRue).

Aan te stippen is zeker ook hoe de groep Hendrix’ Angel hertimmert en hoe het uit Williams’ West album geplukte Unsuffer Me hier bijzonder fraai voor een van de hoogtepunten zorgt. Dat alles maakt van Vanished Gardens een best goed album, al heeft het zijn wat glibberige, ijle kantjes. Lloyd heeft het nog altijd, dat bewees hij onder meer met een prachtprestatie op Jazz Middelheim. Maar ook op plaat weet hij de magie nog steeds te vatten.



  1. Defiant
  2. Dust
  3. Vanished Gardens
  4. Ventura
  5. Ballad Of The Sad Young Men
  6. We've Come Too Far To Turn Around
  7. Blues For Langston And Larue
  8. Unsuffer Me
  9. Monk's Mood
  10. Angel