Het is nooit te laat om een doortocht van Charles Lloyd mee te maken. Recent zagen we de oude jazzgigant een geweldig concert ten beste geven op Jazz Middelheim. Begeleid door The Marvels presenteerde de saxofonist ook werk uit zijn nieuwste album Passin’ Thru dat dat uitkomt op Blue Note.

De kern van het album zit ‘m in die groepsdynamiek. Dat hoor je al van bij de op het Montreux Jazz festival (2016) opgenomen opener Dream Weaver, een sixtiesnummer waarmee saxofonist Lloyd, bassist Reuben Rogers, pianist Jason Moran en drummer Eric Harland heerlijk voluit gaan zonder ook maar enige scherpte te verliezen.

Openen met een dik kwartier durende pandoering, je moet het maar doen. Het illustreert goed hoe dit kwartet vol gelukzaligheid en speelplezier zit. En dat is zo fijn om te horen. De drumroffel van Harland is de aankondiging van meer, de piano van Moran bouwt op korte tijd veel spanning op en dan komen Rogers en Lloyd er bij. Het kwartet speelt vrijuit en zorgt via organisch ademend spel voor muziek die blijvend inspireert. Ronduit knap !

Ook verderop tijdens Part 5 Ruminations en het aanstekelijke Nu Blues, met fijne pianolijnen van Moran, hoor je hoe de groep zich écht smijt in het spel, met veel lang uitgestrekte passages die de tienminutengrens overschrijden. De magie van livemuziek, want ‘Passin’ Thru’ is een livedocument, een registratie die de luisteraar in het oor fluistert : Charles Lloyd mag dan wel een hele geschiedenis achter zich hebben, hij doet er ook op oude(re) leeftijd nog toe in de muziekwereld.

Zo blijkt onder meer dat het heilige vuur mee aangewakkerd wordt door zijn begeleidingsband. Het zijn zij, samen met zijn vrouw, die hem mee recht en scherp houden op zijn pad. Knap ook dat hij in het begeleidend boekje onder meer zijn jammerlijk genoeg veel te vroeg overleden collega Bill Higgins bedankt (zie ook de documentaire Arrows Into Infinity die de muzikale connectie tussen Higgins en Lloyd inzichtelijk maakt).

Poëtisch mooi is How Can I Tell You en ook het relatief korte en met funky, bluesy accenten voorziene Tagore On The Delta bewijst dat Lloyd en zijn band nog steeds van wanten weten. De hoogtepunten zitten na een straffe start echter vooral in de staart van het album met onder meer de titeltrack en Shiva Prayer, een tot meditatie aanzettende compositie die bewijst dat Lloyd zichzelf, zijn band en publiek op negenenzeventigjarige leeftijd nog weet uit te dagen met fascinerende muziek. Bijzonder straffe en overtuigende release.