Hagar’s Song met Jason Moran (1975) is de tweede duo-plaat van veteraan Charles Lloyd die deze maand vijfenzeventig jaar wordt. Eerder maakte hij
Which Way is East (2001) met zijn oude metgezel Billy Higgins. Beide musici zouden niet aan een duo beginnen als er niet een sterke impuls zou zijn iets met elkaar uit te werken en te vertellen. De titel heeft betrekking op Lloyd’s over-over-grootmoeder Hagar en haar leven als slavin. In meerdere opzichten iets bijzonders dus.

Moran’s laatste album onder eigen naam, Ten, dateert uit 2011 en werd in Down Beat als jazz-album van het jaar gekozen. Moran kreeg in 2010 de prestigieuze MacArthur Fellowship en is sinds vorig jaar artistiek adviseur voor de jazz bij het Kennedy Center in Washinghton D.C.. Sinds 2007 maakt Moran deel uit van Lloyd’s kwartet naast drummer Eric Harland en bassist Reuben Rogers.

Moran beschikt over sensitiviteiten die zich meteen duidelijk in de twee openingsstukken van Billy Strayhorn en Duke Ellington manifesteren. Vooral zijn balans van rollende Afro-Amerikaanse ritmiek en lyrische verfijning is zeer bijzonder. Dat wordt nog duidelijker in de subtiele vertolking van het Gershwin-stuk dat erop volgt. Hij weet impressionistische toonkleuringen met donkere (rommelende) grounding op een bijzonder delicate manier met elkaar te verbinden. Lloyd’s spel wint daardoor aan contour. Het klinkt in deze constellatie stevig, zijn typische meanderingen zijn puntgaaf en open tegelijk. Innemend ook de rust, spanning en concentratie van waaruit Moran speelt. Daarbij hoort ook dat beiden, Lloyd én Moran feilloos lijken aan te voelen wanneer te zwijgen en te luisteren, te wachten en in te laten werken. Zodoende maken ze diepere via en in de klank diepere verbindingen. Dat wordt in de vijfdelige Hagar-Suite, het kernstuk van het album, nog een stuk voelbaarder. Lloyd beaamt het: “Jason is zeer sensitief en adapteert op subtiele manier. Als ik drie keer recht afsla in plaats van links, is hij zonder enige verbale aanwijzing al met en naast mij.” Speciaal zijn Moran’s rollende groundings bij Lloyds lamento blues-lijnen, hier goed gepast op de altsaxofoon, in Bolivar Blues. Een hoogtepunt is het samenvallen van beide stemmen, hun aangrijpende samenklank in Hagar’s Lullaby, het slotstuk van de Suite. Deze Suite zet in met Lloyd’s bezwerend spel op de basfluit in Journey Up River en Dreams of White Bluff basfluit, voortgezet op alto-fluit in Alone.

Het album eindigt met twee stukken uit de pop-muziek van de jaren 60/70 waar Lloyd persoonlijk geïnvolveerd was: The Band’s I Shall Be Released van Dylan dat hij hier aan Band-drummer Levon Helm opdraagt en Brian Wilson’s God Only Knows. Met beide musici en beide bands heeft Lloyd niet alleen gespeeld maar ook platen opgenomen (hij is o.a. op Holland, het beruchte Baambrugge-album van The Beach Boys uit 1972 te horen). I Shall Be Released klinkt als een reminiscentie, overpeinzend met een tintinnabular-achtige pianobegeleiding van Moran. Wilson’s God Only Knows begint als in zichzelf cirkelende ballad en eindigt als opstijgende, vierende gospel op Moran’s piano. Twee vogels hoog in de luchten … op een indrukwekkende reis door de tijd.

Jason Moran speelt vrijdag 8 maart in het Bimhuis en zaterdag, 9 maart, in Lantaren/Venster Rotterdam met zijn eigen trio met Tarus Mateen en Nasheet Waits.

Charles Lloyd speelt met Zakir Hussain op het Northsea Jazzfestival 2013