Saaie taaie pling-plang-doedel-jazz is op dit schijfje van duizendachthonderd en zes seconden zeker niet te vinden … en dat deze schijf de in China alom klinkende trein-uitsmijters van Kenneth Gorelick zullen verdringen, is ook niet te verwachten. Misschien kunnen de lieden van Cactus Truck zich wel meten met de geluiden in de haven van Petropawlowskij op Kamchatka na een voorafgaand bad in de bergse zwafeldampvelden aldaar. Dus ga nooit in een bocht staan waar deze cactus truck in- en uit zou kunnen vliegen. Of alleen met stekelvrije vest.

Ouderwets als Lp in kant A en kant B ingedeeld, stort als eerste het gerag van Aporia eruit. Aporia heeft veel weg van het geluid van een verzameling opgewonden vechtende walrussen. Twijfel zaaien, ja dat doet het. Full blast zoals dat heet. Rollend hels trommelvuur, zwaar grommend bas -geraas en krijsrijs saxdelirium, één grote blekkende massa, die ondanks heftige wilde bewegingen aan de grond blijft hangen.

Ultrakort en middellang wisseleen elkaar vervolgens bij de resterende zes stukken af. Coitophobe – hoe bedenk je het – heeft hetzelfde massieve grondwerk als de opener maar deze keer ageert de sax bijna vloeiend tegen melodieus aan. Hier openen zich mogelijkheden van scherp en prikkelend contrastwerk. Het drietal is op weg er naar toe maar heeft nog wel wat te gaan. Sweet Movie wat erop volgt, is weer een geval van spervuur en hoge verdichting. En dat is haast nog moeilijker goed los te trekken dan contrastwerk. Je moet er voor honderd procent voor gaan maar of het omslagpunt waar het boven zichzelf uitstijgt ook daadwerkelijk bereikt word, is nog een tweede. Ook hier is het drietal goed op weg er naar toe – met drummer Onno Govaert als meest gearticuleerde drijfkracht. In de 28 seconden durende megaroffel Plork – een Naked-City-nazaat – bereiken ze dat wel. Bij de nog volgende bonus-tracks – haha bonus ponus – wisselen lang (The snotgreen sea …) en ultrakort (la la la la labia time) weer af. The Snotgreen Sea is een vitale, hortend-stotende affaire die vergeven is van contrastwerking, dynamiek en ruwe gearticuleerdheid, vervuld van het pijlsnelle elektrisch gitaarsnaarraaskrijs van Jasper Stadhouders, rake barikreunstoten en vervolgens wonderbaarlijk barizingende hymnes van John Dikeman die snel weer in een maelstroom van geluid meegesleurd worden en uiteindelijk gillend en gekweld ten ondergaan. Het afsluitende la la la la labia time is een kort maar heftig smorend verslikstuk. Het gerochel en de hoestaanval die daarvan waar- schijnlijk het gevolg zijn, krijgen we niet meer te horen.

Gelukkig? Hoe dan ook de groep heeft inmiddels niet alleen een Young Talent Tour door heel Nederland heen gedaan. Ze heeft ook een volgroeide tour van zes weken door het VS-clubcircuit afgerond. Dat mag voor een jonge Nederlandse groep bijzonder heten en is zonder precedent. Én de group bestaat zelfs nog. Potentieel dus! In februari speelt de groep op het 12points Festival in Dublin en zal er geen groen gras over laten groeien.

Label Publiceyescore