Wanneer nog actieve popartiesten de pensioengerechtigde leeftijd bereiken, dan zijn er een aantal mogelijkheden voorhanden: ze treden nog steeds met hetzelfde repertoire op, ze proberen met iets nieuws aansluiting te vinden bij de huidige generatie, ze proberen nog iets serieus te maken of ze komen met iets totaal onverwachts.

Bryan Ferry koos voor het laatste met zijn veertiende solo-album The Jazz Age. Of beter gezegd: het veertiende album dat zijn naam draagt. Want Ferry is in geen velden of wegen te bekennen op dit instrumentale album.

Jazz en al dan niet gevestigde dan wel gesjeesde popartiesten. Soms is het een gelukkige combinatie, maar vaak wordt de plank totaal mis geslagen. Omdat men niet voluit wil gaan en bang is om te ver verwijderd te raken van het hun trouwe publiek. Met als gevolg allerlei halfslachtige pogingen om middels uitgekauwde covers nieuwe markten aan te boren. Maar helaas blijft het dus vaak bij zielloze vertolkingen van platgetrapt repetoire, dat niks toevoegt aan wat al bekend was. Maar soms zijn er wel verrassingen. Zoals wat op The Jazz Age is te beluisteren.

Bryan Ferry kennen we natuurlijk van Roxy Music en zijn zeer succesvolle solo-carrière, waarbij de man muzikaal maar zelden achteruit keek. Maar tegelijkertijd ook evenmin vooruit, alhoewel hij in de loop van de jaren enkele opvallende samenwerkingen heeft gehad met onder andere DJ Hell en Groove Armada. Met zijn in 1999 verschenen coveralbum As Time Goes By werd al een hint gegeven voor wat jaren later stond te gebeuren op The Jazz Age. In tegenstelling tot As Time Goes By, dat bestond uit een wel geslaagde interpretatie van zowel jazz standards als populaire nummers uit de jaren 30 gaat Ferry nog een stapje verder en terug in de tijd en belandt hij in de jaren 20, waarbij hij dit keer niet kiest voor de canon van die tijd, maar Roxy Music en eigen nummers van een totaal nieuwe oude treatment voorziet.

The Jazz Age is dan ook vooral niet een album vol bekende Ferry tracks die in jaren 20 stijl worden gespeeld en er een kunstmatig sfeertje wordt opgebouwd, maar een album dat in alles ruikt en voelt naar de tijd van ragtime, dixieland en Boardwalk Empire. En zijn de van Ferry en Roxy Music bekende nummers helemaal opnieuw gearrangeerd, waarbij er vaak heel erg goed geluisterd moet worden om te achterhalen om welke compositie het nu precies gaat: Avalon, Do The Strand, Love Is The Drug, Slave To Love en Virginia Plain; Roxy Music en Ferry standards, die op een dusdanige manier gespeeld worden en bewerkt zijn alsof het lijkt dat de bij de luisteraar bekende versies herinterpretaties zijn van de uitvoeringen die op The Jazz Age zijn te vinden. Tel daarbij de redelijk vreemde geluidskwaliteit op (een soort pseudomono die nog minder dan low-fi klinkt) en de authenticiteit van The Jazz Age is daarmee meteen compleet.

Bryan Ferry kan met dit album de luisteraar behoorlijk op het verkeerde been zetten, zeker wanneer The Jazz Age onbeluisterd wordt meegenomen en de verwachtingen niet kunnen worden waargemaakt. Waarbij het natuurlijk afhangt welke verwachtingen er waren. The Jazz Age heeft in elk geval een behoorlijk hoge verrassingsfactor en zal bij eerste beluistering niet meteen de vonk overslaan, maar wanneer het album meerdere draaibeurten wordt gegund, dan is The Jazz Age op zijn minst een album dat zowel heel erg uitgesproken als onverwachte muziek bevat. Niet voor iedereen geschikt, maar een album dat minstens eenmaal in een mensenleven beluisterd zou moeten worden.