×

Concert

13 januari 2017

Brussels Jazz Festival 2017

Brussels Jazz begonnen met Roy Hargrove

Geschreven door: Dick Hovenga

Hoe veel mooier kan het jaar niet beginnen dan met een mooi jazzfestival in januari. Brussel heeft dat ontzettend goed voor elkaar met Brussels Jazz in de vermaarde jazzclub Flagey. Prachtige en grote locatie met vele mogelijkheden. Doordat er zowel een heel mooie grote zaal is, maar ook kleinere podia zijn en er zelfs een voorname lobbyplek is, kan Flagey meer dan welke andere zaal een prachtig festival herbergen. 2017 herbergt de derde editie van het festival en ook nu is er een fraaie poster. Met Makaya McCraven, Drifter, Phronesis, Vijay Iyer, Avishai Cohen (trompet), Mark Guiliana Quartet, BRZZVLL, Tom Harrell, Nik Bartsch en Sons of Kemet (to name but a few) heeft het festival een indrukwekkende lijst muzikanten die hier in een periode van 10 dagen optreden, Heerlijk zo’n festival waar niet alles binnen 3 dagen zit volgepropt maar waar je elk optreden optimaal kunt meemaken.

De aftrap werd gegeven op de donderdagavond (12-01) door Roy Hargrove en zijn quintet in een bijna uitverkochte grote zaal (Studio 4). Verrassend hoeveel belangstelling er altijd nog is voor trompettist Hargrove terwijl hij toch al in geen eeuwigheid nieuw werk heeft uitgebracht. Zijn reputatie heeft hij echt in de laat jaren 90/begin jaren 00 opgebouwd. De periode waarin hij zich steeds weer liet verleiden om met echt nieuw klinkende muziek op de proppen te komen. Die fijne geldingsdrang leverde hem niet alleen (terecht) voorname plekken op de wereldwijde jazzfestivals op maar tevens een aantal Grammy’s.

Toen hij de vernieuwingsdrang wat achter zich liet bleef hij interessante/goede muziek maken maar bij de optredens was het toch vaak erop of eronder. Toegeschreven aan drugsgebruik en zijn slechte gezondheid maar misschien is dat wat te gemakkelijk gezegd. Dat de man grootse kwaliteiten heeft mag duidelijk zijn maar hij laat het er niet altijd uitkomen. Waar hij vorig jaar op North Sea Jazz nog prima in vorm was, was het bij de aftrap van Brussel Jazz nogal zoeken. Halve solo’s spelen en dan weglopen en saxofonist Justin Robinson het werk laten doen is zijn eer te na eigenlijk. Vooral ook omdat Robinson er een handje van heeft om vooral heel veel noten te spelen en daardoor een zekere emotie ver weg laat. Pianist Sullivan Fortner, op zich een prima pianist, moet je ook niet vragen om steeds weer solo’s te spelen, daarvoor daagt hij zichzelf gewoonweg niet genoeg uit. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor bassist Ameen Saleem. Het was aan drummer Quincy Philips dus om de vaart erin te houden. Dat lukte maar gedeeltelijk.

Eigenlijk werd het al snel in het optreden duidelijk dat Hargrove niet in grootse vorm was. Hij probeerde de coole dude te zijn met dansjes en poses maar dat werd door zijn halve solowerk al snel doorzichtig. De band klonk vlak, de composities werden steeds op eenzelfde manier opgebouwd (thema opbouwen, Hargrove halve solo, sax solo, piano solo en weer op het thema terugkomen) en daardoor werd het optreden stukje bij beetje steeds vlakker/saaier. Dat Hargrove geen geweldige zanger is werd tijdens het optreden ook maar weer eens duidelijk. Een Sam Cooke cover is namelijk best een uitdaging. En het publiek je zangcapriolen laten nazingen tijdens het slot van het concert is nogal tricky.

Al bij al was het een concert dat degelijk was maar niet verraste. En dat verwachten we van iemand van het statuur van Hargrove natuurlijk wel. Als de drummer maar een keer een echt dikke groove had ingezet was het misschien nog wel goed gekomen maar nu bleef de muziek wel heel erg in de veilige zone. En jazz die in de veilige zone blijft….tja….daar is jazz toch niet voor bedoeld? Jazz is ontstaan vanuit het idee uit te dagen, onvoorspelbaar te zijn of zelfs te ontregelen. Of juist vol in het hart te raken met emotioneel spel. Dat alles werd node gemist vanavond.

In de wetenschap dat er nog zoveel moois op het programma staat de komende dagen kunnen we het optreden van Roy Hargrove Quintet straks terug kijken als een wat stroeve start maar zullen er meer dan genoeg andere hoogtepunten in de herinnering blijven.